خداوند، حضرت ادريس را بر آسمان ها اوج داد [1] و حسين عليه السلام نيز پس از شهادت، روح، خون، پيكر و تربت مقدسش را اوج بخشيد و بالا برد.

ادريس به هجرت از قلمرو ظلم و بيداد، پراكندگي ياران، گرسنگي و تشنگي در راه حق آزمايش شد [2] و حسين عليه السلام نيز به هجرت از حرم خدا و پيامبر، به رويارويي قهرمانانه با ديكتاتوري خون آشام اموي و به تشنگي و گرسنگي و فشار روزگار براي


حق و عدالت... كه خواهرش در كنار پيكر به خون طپيده اش ناله زد و گفت: «پدرم فداي آنكه با لب تشنه به شهادت رسيد.» [3] .