حسين عليه السلام داراي ويژگي هاي نخستين سوره ي قرآن و ويژگي هاي بسم الله آغاز سوره هاست، براي نمونه:

نخستين سوره ي قرآن، سرآغاز كتاب خداست و حسين عليه السلام نيز سرآغاز صحيفه ي شهادت.

سوره ي حمد اساس و ريشه ي كتاب آسماني است و حسين عليه السلام نيز پدر امامان نور. [1] .

سوره ي حمد گنجينه ي اطاعت خداست، و حسين عليه السلام گنجينه ي شفاعت و وسيله ي نجات. [2] .

سوره ي حمد براي هدايت انسانها كافي است، و حسين عليه السلام نيز براي ارشاد و آمرزش آنان.

سوره ي حمد شفابخش و شفادهنده است و تربت مقدس حسين عليه السلام و خون او نيز شفابخش؛ همانند شفاي دختر يهودي به بركت قطره اي از خون مقدس او. [3] .

همين گونه قطرات اشكي كه بر شهادت او جاري گردد، آتش هاي ظاهري و باطني را خاموش مي سازد، چرا كه قطره اي از آن اگر به دوزخ فروچكد آتش آن را خاموش مي سازد. [4] .

سوره ي حمد تضمين گر نجات و سعادت انسان هاست، و مهر به حسين عليه السلام نيز همين گونه است.

سوره ي حمد معادل قرآن است و حسين عليه السلام نيز همين گونه است كه پيامبر او را همراه كتاب خدا به امانت سپرد.

سوره ي حمد معادل قرآن است و دو بار فرود آمده است و حسين عليه السلام نيز اين ويژگي را دارد كه دو بار از آسمان نازل و دو بار بالا برده شده است، يك بار روح بلندش به هنگام ولادت فرود آمد و در هنگام شهادت نيز همانند ديگر امامان، اما پيكر مطهر او به عالم بالا اوج داده، آن گاه فرود آورده شد.

در روايت آمده است كه: چون حسين عليه السلام به شهادت رسيد و سر مقدسش را سپاه پليد يزيد بر فراز نيزه ها برد، فرشتگان پيكرش را به آسمان ها بردند و در همان


شرايط در آسمان پنجمين او را در حالي كه به خون پاكش گلگون بود با چهره ي آغشته به خون پدرش علي عليه السلام در كنار هم قرار داده و بر قاتلان آنان لعن و نفرين كردند.پس او را در شهادتگاهش فرود آوردند كه رمز اين كار براي ما ناشناخته است. [5] .

در عظمت سوره ي حمد است كه اگر كسي آن گونه كه مي بايد آن را تلاوت كند و به ظاهر و باطن آن ايمان داشته باشد، خداوند به هر حرفي از آن پاداشي برتر از دنيا و آنچه در آن است، بدو ارزاني مي دارد [6] و در عظمت حسين عليه السلام نيز آمده است كه هر كسي آن حضرت را عارفانه ياد كند و بر او هدفدار و خالصانه سوگواري نمايد، خداوند به هر قطره ي اشك او، پاداشي برتر از دنيا و آنچه در آن است به او ارزاني مي دارد و نيز همين گونه است هر كسي عارفانه و عاشقانه به زيارت او و احياي اهداف بلند او همت گمارد. [7] .