حسين عليه السلام امام بر حق و پيشواي آسماني و در حقيقت قرآن و كلام خداست، كلام گويا و سخن حقيقي او؛ وجودش بسان كلام خداست و بيانگر كلام خاموش اوست و اين دو، قرآن خاموش و گويا: از هم گسست ناپذيرند....

حسين عليه السلام و قرآن، دو سرمايه ي گرانبها و جاودانه اند كه پيامبر گرامي از خود به يادگار نهاد و به امت خويش به رسم امانت سپرد و در مورد حسين عليه السلام نكاتي را آشكار ساخت.او را با خود بر فراز منبر برد و فرمود: «هان اي مردم! اين حسين


است، فرزند گرامي علي و فاطمه، او را به خوبي بشناسيد و گرامي اش بداريد.» [1] .

و فرمود: «خدايا! من حسين را نزد تو و ايمان آوردگان نيكو كردار، به رسم امانت مي نهم.» [2] .

او امانت پيامبر در ميان امت اوست، آن هم نه تنها در عصر رسالت و پس از آن، بلكه در همه ي قرون و اعصار و در ميان همه ي نسل ها، تا روز رستاخيز.پس شما اي امت پيامبر! بايد نيكو بينديشيد كه اين امانت را چگونه پاس مي داريد؟