پس از شهادت همگي ياران و قهرمانان پاكباخته ي خاندانش، در حالي كه در اوج تنهايي، آهنگ كوي دوست و ديدار او را داشت، سوار بر مركب، روياروي سپاه شوم و تاريك انديش اموي ايستاد.به سمت راست ميدان و به سمت چپ آن نگريست، پيشاروي خويش پيكرهاي به خون خفته ي ياران و مردان قهرمان خاندانش را ديد و فراسوي خويش بانوان و كودكان محاصره شده را، در اين شرايط دردناك بود كه سومين ندا ياري طلبانه اش طنين افكند كه:

«آيا فرديارسي نيست كه به خاطر خشنودي خدا به فرياد ما آزادي خواهان و ستم ستيزان برسد؟

آيا ياري رساني نيست كه در راه حق و عدالت ما را ياري رساند؟» [1] .

بانوان حرم، اين ندا را شنيدند جام شكيبايي شان لبريز شد و يكپارچه صداي شيون و فرياد فضاي مه آلود و غمبار كربلا را پر كرد، به گونه اي كه صداها به گوش حسين عليه السلام رسيد، از ميدان بازگشت و آنان را توصيه به آرامش و شكيبايي كرد و از


آنان خواست تا دشمنانش را شاد نسازند، چرا كه ضجه و شيون و گريه هاي دردآلود آنان، ممكن بود به گوش دشمن برسد.فرمود: «با اعتماد به خدا، شكيبايي پيشه سازيد كه گريه هاي شما پس از شهادت من خواهد بود.»

آري! اين نداي ياري طلبانه صداي بانوان اردوگاه نور را به آسمان رساند و اين پريشاني و افسردگي بر حسين عليه السلام گران آمد، به گونه اي كه براي آرامش بخشيدن به آنان به سويشان بازگشت.

اينك، آيا شما به فرياد جانسوزتان در سوگ او نداي ياري طلبانه ي او را پاسخ نمي گوييد؟ پاسخ شما او را شادمان و قلب رنجديده و شكسته ي او را مسرور مي سازد.پس با همه ي وجود ندايش را اجابت كنيد و بگوييد:

«لبيك اي حسين! اي دعوت كننده به سوي خدا!»