هنگامي كه دو سپاه نور و ظلمت، روياروي هم قرار گرفتند و سخت درگير شدند؛ خداوند پيروزي را بر آن حضرت فروفرستاد و او را در گزينش پيروزي ظاهري و يا شهادت افتخارآفرين مخير ساخت و آن گرامي - در حالي كه پيروزي و ياري خدا بر فراز سرش در اهتزاز بود - ديدار خدا را برگزيد.آن گاه براي اتمام حجت، نداي ياري خواهانه ي خويش را در برابر مردم طنين افكن ساخت. [1] .

طنين اين ندا در ميان ياران، همت بلند و عزم خاصي بر تصميم و عزمشان در نبرد با دشمن برانگيخت و شعار جانفشاني و فداكاري آنان به آسمان برخاست.در آنان شور و شوق و شتاب و حالت وصف ناپذير و انقلاب شگرفي براي ايثار و فداكاري پديد آورد كه در بحث هاي آينده خواهد آمد.

اينك، شما نيز با اقتداي به آن قهرمان، نداي ياري خواهانه ي حسين عليه السلام را آن گونه كه شايسته است پاسخ دهيد و بگوييد: «اگر به هنگام طنين افكن شدن، نداي ياري خواهانه ات، پيكرمان امكان نيافت تا همانند ياران پاكباخته ات دعوتت را لبيك گويد و سر و جان ناقابل خويش را نثار راه توحيديت سازد، اينك ديدگانمان با نثار اشك و قلب مان، با سوز و گداز و تحسين فداكاري يارانت، نداي ملكوتي ياري طلبانه ات را لبيك مي گويند.»

هنگامي كه لبيك گفتي، آماده ي شنيدن دومين نداي ياري خواهانه ي او باش.