ابراهيم مجلس ديگري هم داشت و آن هنگامي بود كه قوچ قرباني را به جاي فرزندش قرباني كرد، حضرت رضا عليه السلام مي فرمايد: هنگامي كه خداوند به ابراهيم فرمان داد كه به جاي اسماعيل قوچي را كه بر او فرود آورده اند، قرباني كند آرزو كرد كه كاش بدان كار فرمان نمي يافت و امكان پيدا مي كرد تا فرزندش را در راه دوست قرباني كند تا از اين كار اندوهي همانند اندوه عميق پدري پرمهر كه به دست خويش عزيزترين فرزندش را در راه خدا قرباني كرد بر قلبش بنشيند و بدين وسيله برترين پاداش شكيبايي بر مصائب را دريافت دارد كه خداوند بدو وحي فرستاد كه ابراهيم، از ديدگاه تو محبوب ترين پديده ي جهان آفرينش كيست؟

پاسخ داد: «بنده محبوب و برگزيده ات محمد صلي الله عليه و آله و سلم.»

پيام آمد: «او را بيشتر دوست داري يا خودت را؟»

پاسخ داد: «او را!»

پيام آمد: «فرزند او برايت دوست داشتني تر است يا فرزند خودت؟»

پاسخ داد: «فرزند گرامي او.»

پيام آمد: «سر بريده شدن فرزند او به دست دشمنان حق و عدالت برايت دردناك تر است يا قرباني فرزندت با دست خودت در راه خدا؟»

پاسخ داد: «كشته شدن او به دست دشمنانش.»

فرمود: «ابراهيم! گروهي كه خود را امت محمد مي پندارند پس از او ظالمانه و تجاوزكارانه فرزندش حسين را سر مي برند و به خاطر اين جنايت درخور كيفري سهمگين خواهند شد.»

ابراهيم از شنيدن اين حادثه سخت بي تاب شد و قلبش به درد آمد و گريست كه بدو وحي شد: «اي ابراهيم! به خاطر گريه و اندوهت بر حسين عليه السلام و شهادت او، پاداش قرباني كردن اسماعيل به دست خويش را به تو ارزاني داشته و درجات والاي شكيبايي بر چنين مصيبت بزرگي را بر تو مقدر ساختيم.» [1] .

و اين است تفسير آيه ي شريفه ي قرآن كه مي فرمايد: «و فديناه بذبح عظيم.» [2] .