نسبت دادن چيز يا كسي به آن حضرت نيز حزن انگيز و گريه آور است.به هنگام ساختن كشتي نوح، جبرئيل ميخ هايي را كه هر كدام به نام پيامبري بود، براي حضرت نوح آورد تا در ساختن كشتي به كار گيرد و پنج ميخ ديگر براي پيشاپيش كشتي آورد كه پنجمين آنها به نام حسين عليه السلام بود.

نوح، نخستين آنها را به نام پيامبر دريافت كرد كه با درخشش خاصي همراه بود و همين طور ميخ هايي كه به نام علي و فاطمه و حسن عليهم السلام بود؛ اما هنگامي كه پنجمين ميخ را به دست گرفت از آن خون جريان يافت و دستش بدان آغشته شد كه جبرئيل گفت:

«اين ميخ به نام مقدس حسين است.» [1] .

آري! هنگامي كه فلزي با انتساب بدو گلگون مي گردد، اينك اگر اين قلبها، حسيني باشند، چگونه خونين نمي شوند؟

شگفت تر از اين، اينكه وسايل شادماني و سرور، با انتساب به او حزن انگيز و اندوهبار مي گردد.

براي نمونه:

حوريه ي ويژه آن حضرت در بهشت با اينكه آنجا سراي غم و اندوه نيست، گريان است. [2] عيد و لباس جديد عيدش، [3] بازي شادمانه ي دوران كودكي اش، [4] غذا خوردن و آب نوشيدنش، [5] دلاوري و پيروزيش در ميدان نبرد، [6] دوران جنين و ولادت [7] و جشن تولدش [8] همه ي اينها براي نياي بزرگ و گرانمايه اش حزن انگيز و گريه آور بود.