بازگشت

پيوند خانوادگي


گاهي منشأ دروني گريه پيوند خانوادگي است كه بزرگ ترين و عميق ترين آن پيوند، پدر و مادر با فرزندان است، به همين دليل خداوند حق آنان را با توحيد و يكتاپرستي در كنار هم قرار داد و فرمود:


«و قضي ربك الا تعبدوا الا اياه و بالوالدين احسانا....» [1] .

و پرودگارت مقرر فرمود كه جز او هيچ كسي را نپرستيد و به پدر و مادر، آنگونه كه شايسته است نيكي كنيد.

دليل اين تجليل و تكريم هم روشن است، چرا كه آن دو ريشه و علت ظاهري پيدايش فرزندان خويشند، درست اينجاست كه بايد گفت اگر حق علت ظاهري پيدايش انسان، تا اين درجه درخور تجليل و تكريم است، پس تجليل و احترام از علت ظاهري و معنوي وجود انسان بسي فراتر خواهد بود و براساس رواياتي كه در تفسير آيه آمده است پدر حقيقي امت، پيامبر گرامي و اميرمؤمنان و حسن و حسين عليهم السلام اند و خداوند نيكي كردن به آنان را مقرر ساخته است [2] و بي ترديد بر پايي محافل سوگواري و گريه بر حسين عليه السلام نيكي به پيامبر و علي و فاطمه و امام حسن عليهم السلام است.

دليل آن، اين است كه احسان و نيكي، عبارت از سود رساني واقعي است و بهترين سود رساني، تجليل و احترام است و سوگواري و گريه بر شهيدان پاكباخته و بزرگي كه خون مقدسشان را نثار حق و عدالت نموده اند، بهترين تجليل از آنان و هدف هاي بلند آنان است.

پيامبر هنگامي كه گريه ي زنان انصار، بر برخي از شهداي «احد» را شنيد با افسردگي خاطر فرمود: «اما قهرمان بزرگ احد، حمزه، سوگوار و گريه كننده ندارد.» آن گاه به زنان انصار فرمود براي حمزه سوگواري كنند و بر آنان دعا فرمود. [3] اين در حالي بود كه حمزه گرچه مثله شده بود، اما امكان مراسم دفن و تشييع جنازه و نماز بر پيكر مقدسش بود و تنها، گريه كننده اي نداشت كه پيامبر در تجليل از شخصيت و فداكاري او دستور سوگواري بر او داد.

امام حسين عليه السلام هيچ كدام از اين مراسم را، جز گريه و نثار اشك از سوي خاندانش را، به هنگامي كه پيكر مطهرش بر روي خاك بود نداشت.خواهر گرانقدرش با گريه اي جانسوز پيامبر را ندا داد تا شاهد سوگواري بر حسين عليه السلام باشد؛ اما سپاه پليد اموي آنان را از سوگواري بر او هم بازداشت، بلكه پا را فراتر نهاده از گريه و نثار اشك نيز جلوگيري مي كرد.


پس، اگر از شيفتگان او هستيم و با او احساس پيوند معنوي و انساني مي كنيم، بياييد با همه ي وجود از او تجليل كنيم و بر او سيلاب اشك جاري سازيم، چرا كه اگر كسي بر او نگريد، با او پيوندي ندارد.


پاورقي

[1] سوره ي اسراء، آيه ي 23.

[2] بحارالانوار، ج 43، ص 246.

[3] بحارالانوار، ج 82، ص 105.