پنجمين نداي خدا به بندگان اين است كه آنان را به فراهم آوردن زاد و توشه و عمل صالح فرامي خواند، به زاد و توشه ي معنوي، اخلاقي، عبادي، فرهنگي و انساني.«... و تزودوا فان خير الزاد التقوي....» [1] .

و به آنان شهدار مي دهد كه زاد و توشه اي درخور سفر رستاخيز برگيريد و يادآوري مي كند كه بهترين و نيكوترين زاد و توشه آن است كه هم پاك و پاكيزه باشد و هم انسان را سريع تر و بهتر به هدف برساند و زيارت عارفانه و هدفدار حسين عليه السلام براي اين سفر پرخطر، و توشه ي پربار و پاكيزه اي است؛ چرا كه در هر منزلگاهي از منزلگاه هاي عالم برزخ و جهان ديگر، سودمند و نجات بخش است و توشه ي پاكيزه و پاكي است كه سرآمد هر زاد و توشه اي است.

پاداش زيارت حسين عليه السلام نه تنها براي خود انسان توشه راه است، بلكه براي


ديگران نيز رهايي بخش است؛ چرا كه زائر عارف او، گاه به مقامي اوج مي گيرد كه مي تواند دست هر كه را دوست داشت بگيرد و او را از آتش سوزان دوزخ نجات بخشد. [2] .