«ايحسب الانسان ان يترك سدي.» [1] .

آيا انسان به راستي چنين مي پندارد كه او را به حال خود رها ساخته اند؟

هان اي انسان! هرگز چنين مپندار كه بيهوده آفريده شده اي و چنين مينديش كه تو را به حال خود رها كرده اند و در آفرينش تو هدف و غرضي در كار نبوده و تو بيهوده و سرگردان و بي هدف راه زندگي را مي پيمايي، چرا كه آفريدگار تو حكيم و فرزانه و توانا و بي نياز است و از كارهاي بيهوده، بازي و بازيگري، پاك و منزه است.