خداي جهان آفرين از آسمان ها، بهره هاي ويژه اي به آن حضرت ارزاني داشت.

آسمان ها را جايگاه صعود جسد مطهر امام حسين عليه السلام در روز شهادتش ساخت و آنها را بر آن حضرت گريان نمود كه با خون [1] و خاك سرخ [2] و سرخي خاص [3] خود بر او سوگواري كردند.

آن گاه از خصوصيت ظاهري و معنوي آسمان ها ويژگي هايي به سرزمين نينوا به بركت شهادت حسين عليه السلام عنايت فرمود كه وصف ناپذير است و بر خود آن حضرت نيز بهترين آنچه را كه به آسمان هاي هفتگانه عنايت فرموده بود، ارزاني داشت.

اينك با نگرش به صفات معنوي و روحاني امام حسين عليه السلام و ويژگي هاي موجودات در هر مورد به مقايسه مي پردازيم.

براي نمونه: آسمان، معدن فيوضات و بهره هاي رباني است و حسين عليه السلام نيز معدن فيوضات الهي است، اما او با وسايلي ساده تر و اسبابي آسانتر و ره آورد و ثمري بزرگتر.

آسمان جايگاه صعود دعا و محل استجابت دعاست و حسين عليه السلام نيز نام


گراميش وسيله ي استجابت دعاست، همان گونه كه در دعاي آدم [4] و زكريا [5] و ديگر توسل جويندگان به پيامبر و علي و فاطمه و حسن و حسين عليهم السلام چنين بود.

آسمان جايي است كه فرياد مظلومان در آن طنين مي اندازد و كربلاي امام حسين عليه السلام نيز جايي است كه از آنجا فرياد مظلوميت مدافعان حق و عدالت به آسمان ها برخاست.

آسمان، نقطه ي بلندي است كه ناله ي يتيمان به هنگام گريه و ناله بدانجا مي رسد و عرش را به لرزه درمي آورد و كربلا، سرزميني است كه ناله يتيمان خاندان وحي از آن به آسمان ها طنين افكند.

آسمان، جايگاه رفيع است كه براق در آن، پيامبر را به نزديك ترين نقطه ي قرب در سفر معراج اوج داد و كربلا، زميني است كه ذوالجناح، امام حسين عليه السلام را به جايگاه عظيمي رسانيد كه پيامبر فرمود: «انا من حسين.»

آسمان، معراج پيامبران است و كربلا، معراج فرشتگان.

آسمان، جايگاهي است كه شرايط جاري بر آن در زمين و جوّ اثر مي گذارد و كربلا، سرزمين مقدسي است كه وضعيت آن در آسمان ها و عرش اثر مي نهد.

در آسمان، نداي تسبيح، تهليل، تكبير و ستايش عبادت كنندگان و سجده كنندگان و قنوت كنندگان طنين انداز است و در كربلا نداي دلخراش ضجه ها و شيون ها و ناله ها و دادخواهي ها به صورت هاي گوناگوني چون: پدرم! برادرم! فرزندم! مولايم! سرورم! همه ي فضا را پر كرده است.

و اين نداهاي حق طلبانه در پيشگاه خدا، در آسمان ها، از نداي تسبيح فرشتگان محبوبتر است.

همه ي ملائكه ها، براي آدم سجده كردند و در كربلا، همه ي پيامبران و فرشتگان بر پيكر مقدس امام حسين عليه السلام نماز خواندند.

خداوند، در توصيف آسمان آن را سقف محفوظ [6] وصف فرمود و نور وجود امام حسين عليه السلام را براي كساني كه بدو پناه برند، سقف محفوظ ساخت.

آسمان را سقف برافراشته وصف كرد [7] و امام حسين عليه السلام را سقف اوج دهنده ي


درجات كساني كه بدو توسل جويند.

در مورد آسمان فرمود: ما از آسمان آبي پاك فرود آورديم، [8] اما در مورد امام حسين عليه السلام با اينكه اين آب پاك و پاك كننده را به خاطر وجود او نازل ساخت، چرا كه به بركت اوست كه باران مي بارد و علاوه بر اينكه به هنگام طلب باران توسط آن حضرت، خداوند گياهان و حيوانات و مردم بسياري را به بركت او سيراب ساخت، [9] با اين وصف اين ويژگي را بدو عنايت فرمود كه اشك ديدگان را كه پاك سازنده ي همه پليدي ها [10] و آفت هاي معنوي و وسوسه ي شياطين است، با ياد و نام جانبخش او جاري مي سازد و به وسيله ي آن، آتش شعله ور دوزخ را خاموش مي كند [11] و نيز همين آب است كه با آب بهشت آميخته مي گردد.

و نيز در مورد آسمان فرمود: «روزي شما و آنچه به شما وعده داده اند در آسمان است.» [12] و بدين گونه روزي زندگي زوال پذير را در آن قرار داد، در حالي كه روزي حيات جاودانه و زوال ناپذير و همه درجات و مقامات و كاميابي هايي كه بندگان شايسته ي خدا، بدان وعده داده شده اند، در پرتو نور وجود حسين عليه السلام است.

به عبارت ديگر: خداوند در قرآن كريم مي فرمايد: «آيا انسان به آسمان بر فرازش ننگريسته كه چگونه آن را بنياد كرديم و آراستيم؟» [13] .

و شما اي مردم! آيا به امام حسين عليه السلام در كربلا نظاره نمي كنيد كه توقفگاه، شهادتگاه، زينت ها، چراغ هاي فروزان اطراف او نورافشاني و روشنايي اش چگونه است و چگونه شيطانها را مي راند و مي پراكند؟

پس، چشم بگشا! باز هم بار ديگر، چشم باز كن و به شرايط او نظاره كن! ديده ات خسته و درمانده، به سوي تو بازمي گردد و سيلاب اشك ديدگانت جاري مي شود.

آري! به آسمان بلند و برافراشته و اوضاع و آراستگي و تأثيرگذاريش بر ديگر پديده ها و آنچه در آن است، نيك بنگريد! آن گاه به شخصيت رفيع و پرشكوه امام


حسين عليه السلام و كربلا و آستان منورش نظاره كنيد و ميان اين دو مقايسه نماييد.

در آسمان بلند، عرش عظيم است و در كربلاء، زينت پرشكوه عرش.

آسمان، جايگاه فرشتگان است و آستان حسين عليه السلام محل آمد و شد آنان.

آسمان، معراج پيام آوران است و كربلا معراج فرشتگان.

آسمان، دارنده ي برج هاست و امام حسين عليه السلام نيز همان گونه كه در روايات اسلامي آمده است، دارنده ي برج هاست؛ چرا كه او فرزند امام و برادر امام و پدر امامان نهگانه عليهم السلام است. [14] .

آسمان، داراي بناي مقدسي، پيش از بيت المعمور است، كه هر روز هفتاد هزار فرشته به طور بي وقفه بر گرد آن طواف مي نمايند و حسين عليه السلام نيز ضريحي مقدسي دارد كه هفتاد هزار فرشته به طور هميشگي و هفتاد هزار فرشته ي ديگر، كه هر روز جاي خود را به ديگري مي دهند، بر آن گمارده شده اند. [15] .

آسمان برافراشته است كه بهشت در آن است و حسين عليه السلام زينت بهشت است و بهشت از نور وجود او پديد آمده و قبر مقدسش باغي است از باغ هاي بهشت و خود، سالار جوانان اهل بهشت است.

آسمان، جايي است كه جبرئيل در آن است و در كربلا، پيشواي بزرگي است كه جبرئيل براي خدمت به او افتخار مي كرد.

آسمان، جايي است كه پيشواي بزرگ توحيد، شبانه به سوي آن سير داده شد و كربلا، همان گونه كه خود فرمود: جايگاهي است كه روزانه سير داده شد. [16] .

آسمان، جايگاه موسي كليم است و كربلا، جايگاه شجره ي مقدس او. [17] .

آسمان، جايگاه عيسي مسيح است و كربلا، ولادتگاه او. [18] .

آسمان، جايگاه بلندي است كه خورشيد فروزان در آن است و گاه دچار گرفتگي مي گردد؛ اما خورشيد نورافشان چهره ي امام حسين عليه السلام هر آنچه كار بر او سخت تر و لحظات وصال نزديكتر مي گشت، پرتو جهان افروزش درخشنده تر مي نمود.

آسمان، جايي است كه ماه، آن شمع شب افروز و سمبل زيبايي را در خود دارد و كربلاي امام حسين عليه السلام ماه شب افروز بني هاشم را، كه چون ظلمت ها، ميان او و


خورشيد جهان افروز وجود سالارش حسين عليه السلام در ميدان جهاد حايل شدند، دچار گرفتگي شد.

آسمان بلند است كه صفحه اي نيلگون دارد و حسين عليه السلام سر و چهره و پيكرش، گلگون.

آسمان، داراي سيارات هفت برادران است و كربلا نيز، داراي سيارات هفتگانه از فرزندان قهرمان علي عليه السلام و هفتاد و دو تن از ياران ارجمند فرزندش امام حسين عليه السلام كه با سرهاي نوراني شان در شهرها، سير كردند.

آسمان، داراي هزاران ستاره ي آشكار و انبوه بي شماري از ستارگان نهاني است كه هر كدام داراي نقش خاص خويشند و پيكر پاك امام حسين عليه السلام داراي هزاران زخم آشكار شمشير و نيزه و تير و جراحات بي شمار نهاني است كه هر كدام باعث لطفي از الطاف خاص خداست.

آسمان، داراي ستاره ي قطبي و ستاره هاي هفت برادران است كه بر گردش مي چرخند و كربلاي امام حسين عليه السلام سرزميني است كه قطب امامت و ولايت در آنجاست و با شيون و گريه بر گرد پيكر به خون آغشته اش طواف مي كنند.

آسمان، ستارگاني دارد كه گويي حامل سر هستند و كربلا، دارنده ي سرهاي مقدسي است كه شهر به شهر سير داده شدند.

آسمان، بيت المعمور دارد كه پيش از بناي پرشكوه صراخ و كعبه است و هر روز هفتاد هزار فرشته، بر گردش مي گردند و كربلاي حسين نيز سرزمين مقدسي است كه فرشتگان بر گرد قبر سيد و سالار انسانيت طواف مي نمايند.

آسمان، داراي كهكشان ها و ستارگان بي شمار است و امام حسين عليه السلام نيز داراي كهكشان هايي از زخم هاست كه در روز رستاخيز با همان ها محشور مي گردد و اين از ويژگي هاي او براي نجات گناهكاران است....