خداوند در راستاي الطاف خاص خود به بنده ي محبوبش حسين عليه السلام، از بزرگترين مخلوق خويش كه عرش است، نشانه ها و امتيازاتي بدو عنايت كرده است.

1- نخستين امتياز اين است كه: سايه ي عرش را به او بخشيد و آنجا را محفل دوستانش ساخت، تا آن حضرت در آنجا با زائران و سوگوارانش گرد آيند و آنان به گونه اي به آن محفل، دلبستگي مي يابند كه آن را با هيچ لذت و انس و الفتي مبادله نمي كنند، تا آنجايي كه نزديك ترين كسانشان از بهشت به سوي آنان پيام مي دهند كه بدانجا بروند، اما آنها امتناع مي ورزند و محفل و سخن امام حسين عليه السلام را بر همه چيز و همه كس برمي گزينند. [1] .

و نيز خداوند سمت راست عرش را به حسين عليه السلام عنايت فرمود و آن را قرارگاه او در جهان برزخ ساخت كه از آن نقطه ي عرش، پيوسته به قربانگاه و به زائران و سوگوارانش نظر مي افكند و با آنان سخن مي گويد و برايشان طلب آمرزش مي كند و از نياي گرامي و پدر گرانقدرش نيز مي خواهد تا براي آنان آمرزش خدا را بخواهد. [2] .

و نيز فراز عرش را جايگاه سخن براي زائرانش قرار داد.

در برخي احاديث وارد شده است كه: آنجا جايگاهي است كه خداوند با زائرانش سخن مي گويد [3] و عرش بدين گونه، محفل او و دوستان اوست، كه در سايه ي آن، امام حسين عليه السلام با شيفتگانش سخن مي گويد و بر فراز آن، خدا با آنان در مورد عظمت امام حسين عليه السلام سخن مي گويد.

و نيز خداوند سايه ي عرش را كه در شهادت او گريست و خونرنگ و دگرگون


گرديد، به او عطا فرمود. [4] .

و همانند عرش، فرشتگان طواف كننده آن را نيز بدو ارزاني داشت.

2- و الطافي فراتر از آنچه گذشته، اين است كه: خداوند همه ي عرش را به آن گرامي بخشيد، چرا كه او و برادرش زينت عرش الهي اند [5] و ارزش و آراستگي هر چيزي هم به زينت آن است و اگر عرش سخن گويد، خواهد گفت: «من از حسين هستم.»