در بردباري بي نظيرش همين بس كه با همه ي اين رنج ها و پيشامدهاي ناگوار و فشار بي رحمانه ي دشمن، باز هم قهرمانانه حملات آنان را دفع و ضرباتشان را تحمل مي كرد و بر آنان نفرين نمي كرد؛ مگر آن گاه كه با زخم زبان؛ قلب مقدسش را مجروح مي ساختند.


يكي از شقاوت پيشگان به نام مالك بن يسر، ضمن وارد آوردن شمشيري بر پيكرش، به او ناروا گفت، كه آن گرامي، زخم شمشير را به روي خود نياورد؛ اما در برابر زخم زبان، او را نفرين كرد [1] و اين با بردباري ناسازگار نيست، چرا كه تحمل سرزنش، ذلت است نه بردباري و مي فرمود: «الموت خير من ركوب العار.» [2] .

مرگ پرافتخار و باعزت، زيبنده تر از ذلت پذيري است.