از صفات برجسته اش يكي هم رقت قلب و داشتن سوز دل نسبت به سرنوشت ديگران بود قلب پر مهرش بر تمامي همراهان و بر شدت ابتلا و آزمايش آنان سوز و گداز داشت.همواره بر كاهش مشكلات و رفع مصائب آنان تلاش مي كرد و به خاطر همين دلسوزي و رقت قلب، گرفتاري و مصائب او بزرگتر مي نمود.

بزرگمردي كه از شدت مهر قلبي و عواطف سرشار انساني، با ديدن شرايط غمبار نوجواني، يتيمي، شدت تشنگي، پريشاني و افسردگي يادگار برادر و آمادگي اش براي نبردي سهمگين، چنان مي گريد كه بيهوش مي گردد. [1] بايد انديشيد كه وقتي با پيكر غرقه به خون و پايمال شده ي او روبه رو مي گردد چه شرايطي برايش پيش خواهد آمد؟