آن حضرت در والاترين درجه از درجات رضا و تسليم در برابر حق و در رفيع ترين مرحله ي خشنودي از خدا بود.

به هنگام حركت از مكه فرمود:


«گويا با ديدگان خويش مي نگرم كه درندگان بيابانها، بين سرزمين نواويس و كربلا اعضا و اندام هاي پيكرم را قطعه قطعه و شكم هاي گرسنه ي خود را سير و انبان هاي تهي شان را پر مي كنند.بر آنچه خدا خشنود و راضي گردد ما خاندان وحي و رسالت خشنود خواهيم بود.» [1] .

بدينگونه مي نگريم كه او به بزرگترين رخداد غمبار زندگي پر فراز و نشيب خود كه قطعه قطعه شدن و پايمال شدن پيكر پاكش در راه خدا و احياي ارزشهاي الهي و نابودي بدعتهاي جاهليت اموي است، خشنود بود.