اين ويژگي روحي و اخلاقي و عبادي، از صفات پيام آوران خداست، كه برترين و والاترين مرحله ي آن براي امام حسين عليه السلام پديد آمد؛ چرا كه حقيقت يقين آن است كه انسان در راه هدف از زرق و برق دنيا بگذرد و خويشتن را از ارزش هاي مادي دور سازد و او در تمام مراحل عمر و همه ي فرازها و نشيب هاي نهضت الهي اش، از همان لحظات حركت از مدينه تا واپسين لحظات شهادت در اوج يقين بود.

آن حضرت پس از ورود به كربلا در نامه اي به برادرش محمد و ساير افراد بني هاشم مرقوم داشت: «اما بعد! گويا دنيايي وجود نداشته، همان گونه كه سراي آخرت جاودانه است.» [1] .

حقيقت اين است كه دنيا و آخرت را بدين صورت ارزيابي نمودن عبارت است از دوري گزيدن از دنيا و آزاد ساختن قلب از كمند مهر آن، و آن گرامي در اوج چنين حالتي بود.