او از عصر تاسوعا تا عصر عاشورا، در تمامي حالات و شرايط و در همه ي گفتار و كردار و حركات و سكنات خويش به ياد خدا و يادآوري پيمان با او تأكيد بر پايبندي بر عهد خويش با خدا بود و تا لحظاتي كه بر پيمانش با خدا وفا نكرده و حق امانت را ادا ننمود، به كار ديگري، حتي صرف غذا نينديشيد و در حالي بود كه زبان مباركش تا هنگامي كه تر بود و گردش مي كرد، به ذكر خدا مشغول بود.