آن حضرت شبانگاهان و بامدادان تلاوت قرآن مي كرد، با اين وصف چنان شور و شوقي براي همنشيني با قرآن در سر داشت كه شب عاشورا، رويارويي با دشمن تجاوزكار را به دلايلي به تأخير افكند؛ كه نخستين آنها تلاوت قرآن بود و در پرتو تلاوت قرآن و نيايش شبانگاهي او و اردوگاه توحيدش بود كه سي نفر از اردوگاه دشمن راه هدايت و نجات را از گمراهي استبداد پرستي بازيافتند و با ترك صفوف دشمن به صف رهروان راه نور پيوستند و تا شهادت در راه خدا، جانفشاني كردند. [1] .

روز عاشورا، آن حضرت در شرايط خاصي به تلاوت قرآن پرداخت كه يك مورد آن، لحظات رويارويي فرزندش با دشمن بود و تلاوت قرآنش نه تنها تا آخرين لحظات ادامه يافت؛ بلكه به هنگامي كه سر مقدسش بر فراز نيزه بود نيز سوره ي كهف را تلاوت مي كرد. [2] .