بر اساس برخي روايات، عيادت انسان باايمان، هم پايه ي عيادت خداست [1] و آن حضرت در روز عاشورا، هم به عيادت مريض موفق بود و هم به ديدار مجروحان ميدان جهاد كه او را به ديدار خويش فرامي خواندند.و هنگامي كه به سوي آنان مي شتافت تنها به نشستن بر بالين بسنده نمي كرد؛ بلكه به ابراز مهر و محبت خالصانه به آنان به ويژه افراد غريب و بي كس و كاري چون غلام آفريقايي و ترك مي پرداخت.گاه هم به عيادت برخي مي شتافت، اما ديدار حاصل نمي شد، همانند فرزندش علي كه به خاطر ادب و احترام به پدر، او را صدا نزد و هنگامي كه خود آن حضرت سلام فرزندش را شنيد و به سويش شتافت، با پيكر غرق در خون او روبرو شد و خروش برداشت كه: «پسرم تو را كشتند....» [2] .

آن حضرت، هنگامي كه آهنگ ميدان كرد از سيدالساجدين عليه السلام عيادت كرد و از وضعيت او جويا شد و او را مورد مهر و محبت قرار داد.و اين آخرين عيادت،


عيادت كننده ي صحيح و سالمي بود كه از پيش بيمار، به سوي مرگ و شهادت مي شتافت.