زيارت انسان هاي باايمان و پروا پيشه و شادمان ساختن آنان، همان گونه كه در روايات آمده است، [1] دو كار پر فضيلت است.

آن حضرت روز جاودانه ي عاشورا، كوشيد تا در پرتو مهر و محبت و دعوت به شكيبايي و پايداري و با اندرزهاي حكيمانه، موج سرور را بر قلب هاي باايمان وارد و برق شادي و اميد را در چشمانشان آشكار سازد، اما آن جا، سرزمين كربلا بود و آن روز هم روز عاشورا، به همين جهت وزش نسيم ملايم شادماني هم بر قلب ها ميسر نبود.اما ديدار مردم پاكباخته و باايمان و پرواپيشه تا حدودي مقدور بود و آن حضرت اين عبادت را به عناوين مختلف انجام داد.