به نظر مي رسد كه آب رساني و سيراب ساختن موجودات زنده، حتي كافران و حيوانات، به هنگامي كه در فشار تشنگي باشند كاري است بسيار پسنديده و در برخي شرايط واجب مي گردد و پاداش آن هم نخستين پاداشي است كه در روز رستاخيز داده مي شود. [1] .

امام حسين عليه السلام در اين عمل شايسته و خداپسندانه همواره پيشگام بود و در شرايطي حساس، دشمني را كه دچار بي آبي شده بود با مركب هايشان به دست خويش سيراب ساخت [2] و همين طور ذوالجناح را با كوشش بسيار از حلقه ي محاصره دشمن عبور داد و به آب رسانيد، [3] اما هنگامي كه در محاصره قرار گرفت به هر صورت ممكن و آزادمنشانه در جستجوي آب برآمد؛ با كندن چاه [4] با اتمام

حجت به مدعيان اسلام، با فرستادن سفير به سوي آنان [5] و با پند و اندرز حكيمانه و نهي از شرارت و ددمنشي [6] و سرانجام هم براي نشان دادن ماهيت پليد نظام اموي خواسته ي خويش را در اين مورد به اندك آبي تقليل داد و آن را هم از او دريغ داشتند. [7] .

[1] من لا يحضره الفقيه، ج 2، ص 36.

[2] بحارالانوار، ج 44، ص 376.

[3] و اقحم الفرس علي الفرات، فلما اولغ الفرس رأسه ليشرب، قال: «انت عطشان و انا عطشان.والله لا ذقت الماء حتي تشرب.» فلما سمع الفرس کلام الحسين (عليه السلام) شال رأسه و لم يشرب کانه فهم الکلام.بحارالانوار، ج 45، ص 51.

[4] بحارالانوار، ج 44، ص 387.

[5] بحارالانوار، ج 44، ص 391.

[6] بحارالانوار، ج 44، ص 388.

[7] بحارالانوار، ج 45، ص 51.