جز پيكر شهيدي كه در ميدان نبرد از دنيا رفته است، واجب است بدن مردگان را غسل، كفن و حنوط كرد و بر آنان نماز گذارد؛ اما بر شهيد بايد نماز خواند و در همان لباس پيكار و شهادتش دفن كرد.

تشييع و حمل و تربيع پيكر شهيدان نيز كاري پسنديده است.امام حسين عليه السلام امكان آن را نيافت تا در مورد شهيدان پاكباخته و بلند آوازه ي روز عاشورا، آن گونه كه مي بايست انجام وظيفه كند؛ بناچار به كمترين مرحله از واجبات بسنده كرد و براي هر كدام امكان يافت نماز گذارد؛ ولي به دفن اجساد پاكشان فرصت نيافت، تنها با شمشير، قبري كوچك براي خردسالش حفر كرد و او را به دلايل زير دفن كرد: [1] .

1- بدان دليل كه تنها براي دفن او امكان يافت.

2- براي اين كه سر او را از بدنش جدا نسازند.

3- براي اين كه پيكر شهيد خردسال او نيز مانند پيكر ساير شهيدان بر روي خاك نماند.

4- به هنگام هجوم سپاه شوم اموي، بدنش زير سمّ ستوران پايمال نگردد.

5- توان نظاره بر آن شهيد خردسال را نداشت.

آري! آن حضرت تا سر حد امكان از شهيدان تجليل مي كرد و به هر اندازه ي ممكن، اجساد مقدس آنان را جمع كرد.قطعات بدن آنان را كنار هم نهاد و آن گاه به تنهايي آنها را به سوي خيمه ها حمل كرد؛ همان گونه كه هرگاه براي حمل پيكرهاي پاك، كسي موجود بود با كمك او حمل مي كرد و هرگاه كسي براي حركت دادن


بدن هاي مطهر نبود، خود، آنها را حمل و همراهي مي كرد.