در زيارت جامعه، در مورد خاندان وحي كه امام حسين عليه السلام از اعضاي آن است مي خوانيم كه: «درود بر شما كه جان گرامي خويش را در راه خشنودي خدا نثار كرديد و آنچه در راه او بر شما رسيد، شكيبايي ورزيديد و نماز را بپا داشتيد و زكات را پرداختيد.» [1] .

و در زيارت مخصوص آن گرامي آمده است كه:

«سلام بر تو اي فرزند گرامي پيامبر! گواهي مي دهم كه تو نماز را آن چنان كه مي بايد بپا داشتي و زكات را پرداختي و به حق و حقيقت فراخواندي و از تباهي ها و ناپسندي ها نهي كردي و قرآن را چنانكه مي بايد تلاوت كردي و در راه خدا چنانكه شايسته بود جهاد كردي....» [2] .

او نماز را به راستي به صورت بي نظيري بپا داشت، به گونه اي كه مخصوص او بود و نه ديگري، در شبانه روز جاودانه ي عاشورا، آن حضرت چهار نوع نماز خواند.

1- نماز وداع، و آن نمازي بود كه شب عاشورا، پس از به تأخير افكندن پيكار و مهلت خواستنش از دشمن بپا داشت. [3] .

2- نماز نيمروزي كه به صورت نماز خوف، به سبك ويژه اي جز نمازهاي خوفي كه در منزگاه «عسفان» و «ذات الرقاع» و «بطن النخل» [4] خواند، بپا داشت كه در آن


برخي از ياران پاكباخته اش، هدف تيرهاي دشمن كينه توز و تجاوزكار قرار گرفته، و به شهادت رسيدند. [5] .

3- روح و جان نماز را با آوردن اسرار و افعال و چگونگي و كلمات آن به صورت تمار عيار و به گونه اي كه در «كتاب الصلوة» آمده است، بپا داشت.

4- و نماز مخصوصي كه با تكبيرة الاحرام، قرائت، قيام، ركوع، سجود، تشهد و سلام ويژه اي بپا داشت.نمازي كه تكبير آن را به هنگام فرود آمدن از مركب سر داد و قيام آن را به هنگامي كه پس از افتادن بر خاك به روي پاي خويش ايستاد، به جا آورد.و ركوع آن را به هنگامي كه از شدت زخم و خونريزي بر خاك مي افتاد و برمي خاست، انجام داد و قنوت آن را با آخرين دعاي روح بخش و آخرين نيايش ملكوتي اش در واپسين دقايق زندگي زمزمه كرد كه:

«خداي من! اي خدايي كه مقاومت بس والا و بلند مرتبه! خشم و غضبت بر بيدادگران بسيار شديد، نيرويت از هر نيرويي بالاتر است، خدايي كه از تمامي مخلوقات بي نيازي و در كبريا و عظمت فراگير و به آنچه بخواهي توانايي...

بار خدايا! ما خاندان و فرزندان پيامبر محبوب و برگزيده تو هستيم كه اينان با ما از راه فريب و حيله وارد شدند و دست از ياري ما كشيدند و ما را - كه براي حق و عدالت بپا خاستيم - به شهادت رساندند.»

و سجده ي آن را با نهادن چهره پرفروغش بر خاك گلگون كربلا انجام داد و تشهد و سلام آن را با خروج روح بلندش از پيكر غرقه به خونش، ادا كرد و بالاخره سر از سجده ي نماز برداشتن را، با اوج گرفتن سر بريده اش بر فراز نيزه ها و تعقيب نمازش را هم با برخي دعاها و اذكار و سوره ي مباركه ي كهف - كه از فراز نيزه ها تلاوت كرد - به گوش ها مي رساند. [6] .