ديگر ويژگي خاص آن حضرت، اين است كه هم مايه ي شادماني و روشنايي و سرور دل ماست و هم منشأ غم و اندوه قلب ها.

توضيح بحث اينكه: از آنجايي كه حسين عليه السلام از آغاز آفرينش نور وجودش تا دامنه ي قيامت و جهان آخرت، به دلايلي كه پيشتر اشاره رفت، برانگيزاننده ي غم و اندوه، در دل هاي باايمان است و حتي در سراي آخرت - كه سراي غم و اندوه نيست - همگان به ياد و نام و شهادت او سوگواري مي كنند؛ به همين جهت خداوند از پرتو وجودش بهشت و حوريان بهشتي را آفريد تا همان گونه كه سبب حزن و اندوه دل هاست، باعث سرور و شادماني قلب ها نيز باشد.

در روايتي از پيامبر گرامي صلي الله عليه و آله و سلم آورده اند كه در اين مورد فرمود:

«خداوند، پيش از آنكه آدم را پديد آورد مرا آفريد و علي و فاطمه و حسن و


حسين عليهم السلام را.ما را هنگامي آفريد كه نه آسمان برافراشته بود و نه زمين گسترش يافته، نه نوري بود و نه ظلمت و تاريكي، نه خورشيدي آفريده بود و نه ماهي، نه بهشتي و نه دوزخي.»

عباس پرسيد: «آغاز آفرينش شما چگونه بود؟»

فرمود: «عموجان! هنگامي كه خداوند آفرينش ما را اراده فرمود به گفتاري سخن گفت و از آن نوري پديد آورد، آن گاه به سخني ديگر تكلم فرمود و از آن روحي پديد آورد و پس از آن نور را به روح درآميخت و مرا آفريد و به همين صورت، علي و فاطمه و حسن و حسين عليهم السلام را.

ما او را هنگامي كه ستايشي نبود، مي ستوديم و هنگامي كه به تقديسي امر نشده بود، تقديس مي كرديم از آن پس كه خداوند اراده آفرينش مخلوق خويش را كرد، نور مرا شكافت و از آن، عرش را پديد آورد، با اين بيان، عرش از نور من است و نور من از خدا، روشن است كه نور من از عرش برتر است.

سپس، نور برادرم علي عليه السلام را شكافت و فرشتگان را از نور او آفريد، پس فرشتگان از نور او هستند و او برتر از فرشتگان.

آن گاه نور دخترم فاطمه عليها السلام را شكافت و از نور او آسمان ها و زمين را آفريد و او برتر از آسمان ها و زمين است.

پس از آن نور فرزندم حسن را شكافت و از آن خورشيد و ماه را آفريد، پس خورشيد و ماه از نور حسن عليه السلام هستند و او برتر از خورشيد و ماه.آن گاه نور فرزندم حسين عليه السلام را شكافت و از آن بهشت و حوريان بهشتي را آفريد، پس بهشت و حوريان از نور فرزندم حسين هستند و او از نور خدا و برتر از بهشت و حوريان بهشتي است.» [1] .

آري! از خصوصيات حسين عليه السلام اين است كه نام و ياد و حقيقت و شهادت افتخارآفرين اش، هم حماسه ساز و غم انگيز است و هم مايه ي افتخار و شادماني دل هاي باايمان.

و از شگفتي هاي اين ويژگي آن حضرت اين كه: بهشت و حوريان بهشتي كه


پرتوي از نور و سمبل زيبايي و شادماني اند، آنها نيز با ياد و نام و شهادت او، دچار غم و اندوه مي گردند و آن گرامي با اينكه برانگيزاننده ي افتخار و شادماني است، حماسه ساز و حزن انگيز نيز هست؛ چرا كه با نام و ياد شهادت او، بهشت گريست و حوريان در برترين جايگاه ها، بر چهره ي خود زدند و سوگوار او شدند و از اين شگفت تر اين كه آن حضرت همانطور كه سبب اندوه بهشت گرديد، شادماني آن را نيز باعث شد، چرا كه بهشت از پروردگارش خواست تا او را آراسته سازد و خداوند اركان آن را به نور حسن و حسين عليهماالسلام آراست و آن گاه بود كه بهشت بسان عروسي كه بر خود بنازد، بر خود باليد. [2] .