از صفات برجسته اش يكي هم شدت خوف از خدا و درك عظمت او بود، به گونه اي كه هنگام وضو ساختن براي عبادت و نماز و تقرب به سوي پروردگار، رنگ چهره اش دگرگون مي گشت و اعضا و اندام هايش به لرزه مي افتاد.برخي از سر شگفتي، از شدت خوف و پرواي او مي پرسيدند كه مي فرمود: «لا يأمن يوم القيامه الا من خاف الله في الدنيا.» [1] .

در روز قيامت تنها كساني امنيت خواهند داشت كه در دنيا از پروردگار خويش پروا داشته باشند.

آري! خواننده عزيز! بنگر كه چگونه آن گرامي به هنگام ساختن وضو براي نماز و عبادت و نيايش رنگ چهره اش دگرگون مي شد و كران تا كران وجودش مملو از خوف خدا و اعضا و اندامش به لرزه مي آمد؛ [2] ولي ما سوگمندانه به گناهان ويرانگر و هستي سوز مشغول و هيچ گونه دلهره و هراسي از كيفر خدا به ما دست نمي دهد.و با اين شرايط چگونه باز هم مدعي آن هستيم كه حسين عليه السلام اسوه و الگوي زندگي ماست.

آري! او در انجام برترين عبادتها از پرواي خدا مي لرزد و ما به هنگام ارتكاب بدترين و زشت ترين گناهان، كمترين دلهره و هراسي به خويشتن راه نمي دهيم.به راستي كه: «لا حول و لا قوة الا بالله....»