از ويژگي هاي ديگر آن حضرت، عواطف سرشار انساني و دگر دوستي و نوع پروري است، به ويژه نسبت به كساني كه بر فراز و نشيب زندگي به غم و اندوه، يا مشكلي دچار مي شدند يا در بن بستي قرار مي گرفتند.

آن حضرت براي ملاقات و عيادت «اسامة بن زيد» به منزل او آمد، اما او را آشفته و پريشان خاطر نگريست، دليل پريشاني وي را جويا شد.«اسامة» آه اندوهباري از پرده ي دل بركشيد و اندوه دروني خويش را آشكار ساخت.

حسين عليه السلام از دليل اضطراب و نگراني شديدش جويا شد كه به عرض رسيد: «حقوق ديگران را به گردن دارم و بدهكارم و دوست دارم تا زنده ام اموال كساني را كه به عهده دارم بدهم و با داشتن بدهي از دنيا نروم.»

آن حضرت بلافاصله دستور داد بدهكاري او را پرداختند آن گاه او آسوده خاطر، ديده از جهان فروبست. [1] .