همه ي پيام آوران خدا و امامان نور عليهم السلام خداي خويش را خالصانه و عاشقانه مي پرستيدند، اما حسين عليه السلام عبادت و پرستش ويژه اي داشت، چرا كه از هنگامي كه نور وجودش در جان مادرش فاطمه عليها السلام پديد آمد [1] تا آن لحظاتي كه سر نوراني اش بر فراز نيزه هاي جاهليت اموي قرار گرفت [2] هميشه و همه جا به ستايش و سپاس و تسبيح و تنزيه خدا، مشغول بود و تلاوت كتاب خدا از او شنيده مي شد به گونه اي كه وقتي از سيدالساجدين عليه السلام از شماره ي اندك فرزندان او پرسيدند، در پاسخ فرمود:


«چگونه مي توانست فرزندان زيادي داشته باشد در حالي كه شبانگاهان را به ركوع و سجود و نيايش با خدا مي گذراند و هر شب يك هزار ركعت نماز مي گذارد.» [3] .