امام تلاش فراوان داشت كه از ظرفيت ها و توانمندي هاي اجتماعي بهره برده و اهرم هاي نيرومند مردمي را، كه نقش اصلي را در موفقيت حركت اجتماعي بر عهده دارند، سامان دهي و تقويت كند. ايشان در مسير حركت خويش به سوي كوفه، از هر فرصتي براي توانمند ساختن جبهه خود بهره مي برد؛ چنان كه اموال كارواني تجارتي را، كه براي شام و بارگاه يزيد كالا حمل مي كرد، مصادره كرد. [1] .

امام در مسير حركت خود به سوي كوفه، با عبدالله مطيع روبه رو شد و وي را از اهداف خويش آگاه ساخته و ناهنجاري هاي اجتماعي را براي او بيان كرد. [2] . همچنين در منزل گاهي در بين راه توقف كرد كه قافله زهير نيز در آن جا فرود مي آمد. حضرت از وي استمداد مي كردو زهير نيز علي رغم تصميم اوليه با جان و دل دعوت امام را پذيرفت و به سپاه ايشان پيوست. [3] .

امام (ع) هنگام روبه رو شدن با عبيدالله بن حر جعفي، با وي مذاكره و از او درخواست كمك كرد؛ اما عبيدالله چون شايستگي ياري ايشان را نداشت، از كمك به امام سر باز زد. [4] .

حتي در روز تاسوعا، امام با فرستادن حبيب بن مظاهر براي استمداد از قبيله بني اسد موافقت كرد و حبيب در بين افراد آن قبيله رفته و عده اي نيز براي پيوستن به سپاه امام حسين (ع) همراه وي مي آمدند كه در بين راه، با سپاه عبيدالله درگير شده و تعدادي از آنان شهيد گشتند. [5] .

اين شواهد، همگي گواهي مي دهند كه امام (ع) از هر فرصتي بهره مي برد تا بر توان جبهه خويش بيفزايد تا بتواند در برابر حزب حاكم بايستد. بر اين اساس، شيوه امام در مبارزه عليه حزب عثمانيه، ايجاد يك حركت بزرگ اجتماعي بود كه با حمايت مردمي بتواند زمينه اقتدار سياسي و رهبري جامعه را فراهم سازد. آن گاه با بيرون راندن حزب عثمانيه از صحنه سياسي، مديريت امت اسلامي را به دست گرفته تا بتواند به نابه ساماني هاي فرهنگي پايان دهد و به ناهنجاري هاي اجتماعي هنجار بخشيده و با سازندگي و آبادسازي، بار ديگر مديريت ديني را در جامعه مستقر سازد؛ اما بررسي اين كه با دگرگوني اوضاع عراق و تسخير كوفه توسط حزب عثمانيه، شيوه امام چگونه تغيير كرد و ايشان در مرحله ديگري از نهضت قرار گرفت و اهداف خويش را در آن مرحله چگونه دنبال كرد، از فرصت اين تحقيق بيرون است و علاقه مندان مي توانند به تحقيق هايي كه در اين زمينه صورت گرفته است، مراجعه كنند. [6] .