از اين جهت، هدف و شيوه امام حسين (ع) نمي توانست يك مبارزه محدود و يا حتي يك برخورد نظامي باشد. انگيزه امام تنها اين نبود كه از بيعت با حزب عثمانيه سر باز زند، كه اگر چنين بود، در همان وطن خويش، مدينة الرسول (ص) مي ماند و اگر حزب حاكم، بر ايشان سخت مي گرفت كه بيعت كند، از خويش دفاع مي كرد و در نهايت، در همان مدينه ممكن بود به شهادت برسد. از شيوه و رفتار اجتماعي امام به خوبي آشكار است كه انگيزه آن حضرت، فراتر از اين موارد بوده است. اقدام امام (ع) به گونه اي بود كه با يك خيزش فراگير، سطح جامعه اسلامي را پوشش داد، آن هم نه تنها در يك جنبه، بلكه در جنبه هاي گوناگون فرهنگي، اجتماعي و سياسي، حركتي بزرگ پديدار ساخت تا چاره اي براي دردهاي فراگير باشد. دردهايي كه جان امت اسلامي را آزرده و همواره رنج مي دهد، با يك حركت محدود درمان پذير نخواهد بود، بلكه يك حركت فرهنگي و اجتماعي و يك نهضت فراگيري را مي طلبد كه بتواند به سراسر كشور اسلامي اطلاع رساني كند و از همه توا نمندي ها در شكل گيري نهضت بهره ببرد. بر اين اساس، شيوه امام (ع) شكل دادن يك حركت بزرگ اجتماعي فراگير بود كه به طور خلاصه توضيح داده مي شود.