حفظ معيارها و ارزش هاي انساني، از انديشه هاي بنيادين امام حسين (ع) است. آن حضرت با ياران اندك و همراهان آسيب پذيرش، در توان فرساترين شرايط قرار گرفت؛ اما شرايط سخت و نيز رفتارهاي خشونت آميز طرف مقابل، هيچ گاه ايشان را از معيارها عدول نداد، بلكه امام (ع) در همه شرايط، بر حفظ معيارها پاي مي فشرد. در بيابان سوزان، سپاه حزب عثمانيه، سپاه امام را از دسترسي به آب محروم ساخت و اين دستور، از سوي عبيدالله ابلاغ شد (به دستور حزب عثمانيه) كه چون عثمان تشنه كشته شده است، از فرزند فاطمه (س) آب را دريغ كنيد: «لا يذوقوا منه قطرة كما صنع بالتقي الزكي المظلوم اميرالمؤمنين عثمان بن عفان؛ [1] .

اينان نبايد قطره اي از آب بهره مند شوند، همان رفتاري كه با پرهيزگار پاك و مظلوم، اميرالمؤمنين ]![ عثمان در پيش گرفتند!» اين در شرايطي بود كه پاك ترين دامن، در حادثه قتل عثمان، دامن اهل بيت بود و امام علي (ع) بيش ترين تلاش را كرد تا انقلاب مردم، به قتل عثمان منجر نشود و تنها ايشان در هنگام محاصره عثمان، به وي آب رساني مي كرد. [2] اينك فرزند همان امام، در بيابان كربلا، به جرم گناه مرتكب نشده، با عده اي از كودكان و زنان، تشنه مي ماند و اين در حالي است كه همين امام حسين (ع) هنگام روبه رو شدن با سپاه حزب عثمانيه، حتي اسبان آنان را نيز سيراب كرد. [3] .

اين تفاوت دو فرهنگ است: فرهنگ زلال وحياني امام حسين (ع) و فرهنگي كه بر اساس جاهليت و خشونت بنيان نهاده شده است. فرهنگ وحي، نه تنها حقوق انسان ها، بلكه حقوق حيوانات را نيز در سخت ترين شرايط ناديده نمي گيرد؛ اما فرهنگ جاهليت عزيزترين انسان ها را از حقوق اوليه خويش محروم مي سازد. فرهنگ زلال وحي، پربار و سرشار از عطوفت و مهرباني است؛ اما فرهنگ جاهليت، آميخته از خشونت و زورگويي.