امام (ع) در تبيين صلاحيت حكومت، تعهد و آگاهي را دو محور اصلي معرفي مي كند:

«ذلك بان مجاري الامور و الاحكام علي ايدي العلماء بالله، الامناء علي حلاله و حرامه؛ [1] .

امور اجرايي و صدور و بيان احكام، بر عهده علماي الهي و رباني، كه امين بر حلال و حرام خدا هستند، گذارده شده است». بر اين اساس، حكومت داري از ديدگاه امام حسين (ع) بر اساس فريب و حيله نيست كه از ناآگاهي مردم بهره برده و حتي دين را ابزار دستي براي رسيدن به اهداف خود قرار دهد و ديني سازگار با ناداني و جهل، يعني همان اسلام عاميانه را ترويج كند. و نه بر اساس خشونت و محدوديت هاي نابه جايي كه به بالندگي و آزادگي آسيب برساند و مديريت خشن و بي روح، يعني همان اسلام آمرانه را مطرح سازد، بلكه حكومت داري بر اساس شايستگي هاي افراد و معيارهاي الهي و انساني است كه باعث استقرار آزادي اجتماعي، شكوفايي نهادهاي مدني، تضارب انديشه ها و فرهنگ ها و بالندگي، پويندگي و پايندگي فرهنگ ها و تمدن ها مي شود كه در سايه استقرار دين و حكومت داري ديني امكان شكل گيري آن وجود دارد؛ يعني همان اسلام عاقلانه و مدبرانه و تدبير و عقلانيت در مديريت كلان جامعه، بر اساس مشاركت مردم در همه صحنه هاي فرهنگي، اجتماعي، اقتصادي، سياسي و حكومت داري.