روشن است كه امام حسين (ع) حكومت مبتني بر نيرنگ حزب عثمانيه را برنمي تابد و رفتار خشونت بار آنان از نگاه امام (ع) محكوم است: «و قد سمعت رسول الله يقول: الخلافة محرمةٌ علي آل ابي سفيان و علي الطلقاء ابناءالطلقاء؛ [1] .

شنيدم از رسول خدا كه فرمود: رهبري بر آل ابي سفيان و آزاد شدگان رسول خدا حرام است». و مي فرمايد: «و ان هولاء قد لزموا طاعة الشيطان و تركوا طاعة الرحمن؛ [2] .

اينان دستورهاي الهي را ناديده انگاشتند و همواره از شيطان پيروي مي كنند». ديدگاه امام (ع) درباره حكومت داري اين است كه حكومت بر اساس معيارهاي انساني و الهي، بهترين ابزار و بهترين زمينه ساز اصلاحگري در جامعه و آباداني است. شكل گيري نهاد سياسي، بر اساس اين معيارها و بر اساس شايستگي افراد است. حكومت از نگاه امام (ع) حكومت شايسته سالار است. شايستگي هاي محوري حكومت داران، در انديشه و گفتار امام، اين گونه تبيين شده است: «و لعمري ما الامام الا العامل بالكتاب و الآخذ بالقسط و الدائن بالحق و الحابس نفسه علي ذلت الله». [3] .

به بيان ديگر، مهم ترين شايستگي هاي رهبري، در پنج محور خلاصه مي شوند:

1. انديشه و رفتار پاك و زلال، بر اساس كتاب و ارزش هاي الهي و وحي آسماني.

2. استقرار عدالت اجتماعي در ابعاد گوناگون، توزيع نيروي انساني سرمايه هاي عمومي و بهره مندي هاي همگاني.

3. حق محوري و استقرار و پايداري معيارهاي حق و روي بر نتابيدن از حق، در انديشه و رفتار فردي و اجتماعي، در همه شرايط.

4. رفتار بر اساس عقلانيت و تدبير و به دور از خواهش هاي نفساني؛ يعني رفتار بر اساس طهارت و تقوا و دوري از هر تباهي، كه بيش ترين آسيب را حكومت از اين ناحيه مي بيند.