حركت امام حسين (ع) را از مكه به سوي كوفه، روز هشتم ذي حجه سال شصتم هجري نوشته اند. و اين همان روزي است كه از اقصي نقاط جهان اسلام حاجيان براي انجام مناسك حج در آن شهر مجتمع اند، ترك مكه در آن روز و رها كردن اعمال حج، آن هم از سوي شخصيتي ممتاز و الهي مانند حسين بن علي (ع)، بسيار پرمعنا و بيدارگر بود، و زيباترين انتخاب بود تا عملاً ناخشنودي خود را نسبت به وضعيت موجود اعلام كند و تمام عالم اسلام پيام حسيني را از طريق حاجياني كه چند روز ديگر به مناطق مختلف خود مي روند، دريافت كنند، و قطعاً اين سؤالي بوده است كه در اذهان اكثريت آنان پديد مي آمد كه چه حادثه اي پيش آمده است كه فرزندِ زاده كعبه، در حساسترين روزي كه همگان به سوي خانه خدا مي روند، آن را پشت سر گذاشته است، گو اينكه عده اي او را به بي توجهي به مناسك حج متهم كنند و سخني ديگر بگويند. توجيهي كه آن حضرت براي اين كار خود در پاسخ به برادرش محمد بن حنفيه كه علت آن را از او جويا شده بود بيان كرده است اين است، كه مي ترسم يزيد خون مرا در كنار كعبه بريزد و بدين وسيله حرمت خانه حق هتك شود. [1] .

او به خوبي مي دانست كه يزيد از او دست بردار نيست و در صدد است تا كسي يا افرادي را وادار سازد، تا در ازدحام جمعيت، به طور ناشناس آن حضرت را ترور كنند و سپس به اتهام قتل او، بي گناهي را گرفته و مجازات كند. و در اين صورت هم حرمت خانه خدا شكسته و هم خون پاك آن حضرت پايمال شده و كوچكترين بهره اي براي دين، جز تحكيم موقعيت يزيد از آن حاصل نمي شد. بي گمان اين اخبار و سخنان در محيط آن روز مكه دهان به دهان مي گشت و بين مسلمانان منتشر مي شد.