همان گونه كه گفتيم هدف اصلي، جاري و راهبردي اباعبداللَّه (ع)، افشاي ماهيت خطرناك بني اميه و اعلام بيگانه بودن آنان از اسلام و پاسداري از كيان دين بوده است، ولي شيوه اجراي اين وظيفه اساسي و شكل آن را اقتضائات و اوضاع خارجي و عيني تعيين مي كند. رهبر لايق، آن كسي است كه بتواند مناسبات و اوضاع هر مرحله اي را به درستي بشناسد و مطابق همان مرحله و متناسب با آن تصميم گيري و اعلام موضع كند، در غير اين صورت، ناكامي از دستيابي به هدف، قطعي است. هدفهاي تاكتيكي نهضت حسيني (س) را مي توان از اين قرار برشمرد:

1- امتناع از بيعت، 2- تشكيل حكومت اسلامي، 3- شهادت. مطابق گزارشهايي كه به آن حضرت از جدّ گرامي و پدر بزرگوارش رسيده بود گرچه براي او روشن بود كه عاقبت كار، چيزي جز شهادت نيست، ولي در مقام عمل و موضع گيري بر طبق تكليف خود، كه بر اساس اوضاع و احوال، نوع آن معين مي شد رفتار مي كرد. و در راستاي هدف كلي خود به بيان حقيقت و روشنگري اذهان و افكار عمومي مي پرداخت.