هدف ثابت و مستمر امام حسين (ع) كه در سرتاسر حيات خود آن را چه به عنوان امام مسلمانان در دوره امامت و چه به عنوان انساني برجسته و مطيع الهي در حيات پدر و برادر خود دنبال مي كرده است، برپايي و حيات دين در جامعه بوده است و در راه وصول به آن از هيچ اقدام و جهادي فروگذار نمي كرده است و اين رشته اي است كه همه امامان معصوم (ع) را به هم پيوند داده است. حضرت رضا (ع) در فرازي از حديثي كه در شأن امام بيان كرده اند مي فرمايند: «... الإمام أمين اللَّه في خلقه و حجّته علي عباده و خليفته في بلاده و الدّاعي الي اللَّه و الذّاّب عن حرم اللَّه...؛ [1] .

امام امين الهي بين مردم و حجّت خداوند بر بندگانش و جانشين او در سرزمينها و شهرهايش و دعوتگر مردمان به سوي خدا و مدافع از حريم الهي است.» مطابق اين حديث، مقصد اصلي هر امامي، هدايت افكار و مصون ماندن حريم الهي است كه بدين منظور به اقدامهاي مناسب دست مي زدند. اينكه بسياري در ارزيابي هدف حسيني به راههاي مختلف رفته اند و در اين ارزيابي دچار مشكل شده اند، همين است كه آنها گاهي اهداف تاكتيكي آن حضرت را به جاي هدف استراتژيك او پنداشته اند، ولي آن را همخوان با تمامي مراحل نهضت آن حضرت نيافته اند و اين خود از لغزشگاههاي اساسي در بررسي هدف اين نهضت مقدس است. توجه به مقصود اصلي آن حضرت در اين قيام، همچون رشته اي كه تمام اجزاي به ظاهر ناهمگون آن را برهم پيوند مي دهد و واحدي منظم و همدفمند را به وجود مي آورد، ما را از ابتلاي به تحليلهاي يكجانبه و عقيم در اين باره باز مي دارد، و همين هدف ثابت است كه انقلاب حسيني را به مواضع و اقدامهاي ساير امامان عليهم السلام مربوط مي كند كه اگر هر يك از آن بزرگواران در وضعيت آن حضرت بودند، همان كار را مي كردند، همان سان كه اگر او نيز در اوضاع حاكم بر زمان هر يك از آنان بود همان راهي را كه آنان پيمودند دنبال مي كرد.