در حاليكه معمولاً طبق عقائد شيعه امام پيشين در آخرين سفارش هاي خود به امام بعدي، ودائع و اسرار امامت را براي او بازگو مي كند، اما در بعضي از كتب ضعيف آخرين سفارش هاي امام (ع) به گونه اي نقل شده كه گويي امام (ع) را انساني عادي و حتي كمتر از آن فرض كرده كه الفاظي همچون ذلّت را به خاندان خود نسبت داده و در آخرين كلام خود از شيعيانش مي خواهد كه براي او كه غريب از دنيا رفته، ندبه كنند. متن يكي از اين گزارش هاي ساختگي چنين است: «يا ولدي....انت خليفتي علي هؤلاء العيال و الاطفال فانهم غرباء - خذلون قد شملتهم الذلة و اليتم و شماتة الاعداء و نوائب الزمان اسكتهم اذا صرخوا و آنسهم اذا استوحشوا و سل خواطرهم بلين الكلام...يا ولدي بلغ شيعتي عني السلام فقل لهم ان ابي مات غريباً فاندبوه و مضي شهيداً فابكوه» [1] ؛ اي فرزندم! تو جانشين من در ميان اين زنان و كودكان هستي و بدان كه آنان غريبان و خوارشدگان هستند كه ذلّت، يتيمي سرزنش دشمنان و مصيبت هاي دوران آنها را فرا گرفته است. هنگامي كه فرياد كشيدند، آنان را آرام ساز و هنگامي كه دچار وحشت شدندمونس آنها باش و به آنها با زباني نرم و شيرين تسليت و دلداري بده...اي فرزندم سلام مرا به شيعيان من برسان و به آنها بگو پدرم غريب از دنيا رفت پس براي او ندبه كنيد و شهيد شد پس براي او بگرييد. چنانچه گفته شد اينگونه روايات از كتب ضعيف بدون هيچ استنادي و تنها به منظور گرياندن نقل شده و با عقايد كلامي شيعه و عزت حسيني (ع) و خاندانش در تناقض است. ولي چه كنيم كه هدف تنها گريه است و هر چه رقّت آميزتر كردن صحنه هاي عاشورا، هر چند ذلت امام (ع) و اطرافيانش را در برداشته باشد؟!!! و اين رويه جعل گزارش از صحنه هاي كربلا همچنان به كار خود ادامه مي دهد و هر سال و پس از آنكه گزارش هاي پيشين ديگر خاصيت گريه آوري خود را از دست داده، گزارش هاي رقت آورتر و ذلت آميزتري ساخته مي شود و سكوت دانشمندان و فرهيختگان و گاه تشويق آنها كه بخشي از آن ريشه در عدم مطالعه تاريخ اسلام دارد، بر سرعت اين رفتار هر چه بيشتر مي افزايد.