در گزارش امام (ع) را در آخرين لحظات حيات خود چنان ترسيم كرده كه رفتگانش را به مدد مي طلبد و از عطش و كم ياوري مي نالد و از كشته شدنش گلايه مي كند. كاري كه هيچ عزيزي آن هم در مقابل آن دشمنان كينه توز انجام نمي دهد. عباراتي را كه به آن حضرت در اين لحظات نسبت داده اند، چنين است: «واجداه! وامحمداه! وا اباالقاسماه! وا ابتاه! واعلياه! واحسناه! واجعفراه واحمزتاه! واعقيلاه! واعباساه! واغربتاه! واعطشاه! وا غوثاه!واقلة ناصراه! أاقتل مظلوماً و جدي محمد المصطفي و اذبح عطشاناً و ابي علي المرتضي و اترك مهتوكاً وامّي فاطمة الزهراء...» [1] .

جالب است كه در اين روايت كه از مقتل غير معتبر ابومخنف نقل شده، امام (ع) عقيل را كه ذليلانه برادرش علي (ع) را ترك كرده و از معاويه درخواست كمك كرده در كنار شجاعان و حماسه سازاني همچون جعفر بن ابي طالب و حمزه قرار مي دهد. به راستي كدام شجاع عرب و غير عرب ديده شده است كه در لحظات آخرين زندگاني خود جد و پدر و برادر و عمو و مادر را فرياد كند و مصيبت خود را به رخ آنها بكشد و از كشته شدن بنالد.»