يكـي دو سـال قبل از مـرگ معاويه، كه فشـار نسبت به شيعيان اوج گرفت، امام حسيـن(ع) به حج مشرف شد. در منـي از صحابه و تابعان و بني هاشـم دعوت كرد در چادرش جمع شوند. بيش از هفتصد نفر تابعي و دويست نفر صحابـي آمـدنـد. حضـرت در بخشـي از خطبه اش فرمـود: «ديديد ايـن مرد زورگو و ستمگر (معاويه) با ما و شيعيان ما چه كرد...؟ وقتي به شهرهاي خـود برگشتيد، با افراد مورد اعتماد در ميان بگذاريد و آنان را به رهبري ما دعوت كنيـد زيرا مـي ترسـم حق نابود گردد.»

در تحف العقـول خطبه اي از حضـرت نقل شـده كه ظاهـرا هميـن خطبه «مني» مي نمايد. در بخشي از ايـن خطبه مي فرمايد: «... شما به چشـم خود مي بينيد كه پيمانهاي الهي را مي شكنند... ولي بيـم و هـراس به خـود راه نمـي دهيـد.... مصيبت شما عالمان امت از همه بيشتـر است. زمام امـور بايـد در دست كسانـي باشـد كه عالـم به احكام خـدا و امين بر حلال و حرام اوينـد.... آنان را بـر ايـن مقام مسلط نساخت مگر گـريز شما از مرگ و دلبستگي تان به زنـدگـي چند روزه دنيا....» حضرت در پايان عرض مـي كنـد: «پروردگارا! ايـن حـركت ما نه به خاطر رقابت بـر سر حكـومت و قـدرت و نه به منظور به دست آوردن مـال دنيـاست، بلكه به خـاطــر آن است كه نشانه هاي ديـن تـو را به مـردم نشان دهـم و اصلاحات را در كشـور اسلامي اجرا كنم....».