بسم الله الرحمن الرحيم

سلام و صلوات بر سيدالشهداء و اولاد و اصحاب آن حضرت كه معني ديندار ماندن را در همه زمانها به ما آموختند.

«و الحمد لله الذي جعل في قلوبنا محبة الحسين عليه السلام»

كربلا براي ما به اندازه ي هوشياري مان پيام دارد، همچنانكه هر كس به اندازه اي كه از خود آزاد شده باشد و در طلب درجه اي برتر از وجود برآيد، از قرآن بهره بيشتري مي گيرد. كربلا و نهضت امام حسين عليه السلام نيز همين طور است، چرا كه كربلا همچون قرآن بطن ها دارد. هر كس رسيده باشد به اين كه نبايد به زندگي سرد و محدود و غريزي اين دنيا دل ببندد و اين سؤال براي او وجود داشته باشد كه ماوراي اين زندگي چه چيزي را بايد انتخاب كنم تا زندگيم به پوچي و فرسودگي نيفتد، حتما امام عليه السلام را به عنوان كسي كه زندگي او را در تمام دوران حياتش معني مي كند، خواهد شناخت، و نمي تواند از امام روي برتابد.

زواياي نگاه به نهضت امام حسين عليه السلام به اندازه زواياي مقامات روحي و معنوي انسان است. به قول يكي از انديشمندان: «موهاي بدن انسان را مي توان شمارش كرد ولي احساسات و احوالات انسان از موهاي بدنش بيشتر است و زواياي كربلا از زواياي احوالات انسان كامل است. هر كس بايد گمشده خودش را در كربلا بيابد، تا خودش را از گمشدگي نجات دهد. اين جاست كه ما از يكي از زاويه هاي كربلا به كربلا مي نگريم و آن نگاه به كربلا از زاويه توجه به


فرهنگ اموي، و مقابله امام با اين فرهنگ است. تا ان شاء الله از اين طريق هم، به بركت هايي كه لازم است دست يابيم.

در زيارت عاشورا لعنت را اول بر كساني مي فرستيد كه اولين ظلم ها را به فرهنگ اهل بيت كردند. يعني شناخت فرهنگ امويان براي شناختن نهضت حضرت و شناخت خودمان از دشمن، لازم است. نگاه به شرايطي كه امام در آن شرايط نهضت شان را شروع كردند، نگاه به شرايطي است كه مي خواهد انسانيت هر انساني را در هر زماني بدزدد. اگر امروز ما گاهي خود را سرد و بي محتوا و سرخورده و افسرده مي يابيم ريشه اش را بايد در فرهنگي بدانيم كه در آن فرهنگ نشاط روحي فروكش كرده است، و اگر ريشه اين سردي و بي ثمري را در حيات مان بشناسيم، دعوت حسيني و نهضت حسيني و شور حسيني بهترين غذاي جان ما خواهد بود.