در كتاب وسايل الشيعه نوشته ي حر عاملي آمده است، كه امام صادق عليه السلام مي فرمايد: «ناصبي كسي نيست كه مستقيما با ما اهل بيت عليهم السلام دشمني ورزد، زيرا نمي توان كسي را يافت كه بگويد: من با محمد و آل محمد صلي الله عليه وآله وسلم دشمني و بغض دارم. ناصبي كسي است كه با شما (شيعيان) دشمني و كينه دارد، و او مي داند كه شما ما را دوست داريد، و از شيعيان ما هستيد».

شيعه، شر و بدي به هر مخلوقي را گناه مي داند، و همواره در مقابل مسايل، موضع دفاعي به خود مي گيرد. و تنها گناه شيعه محبت و مودت به كساني است كه خداوند رجس و پليدي را از آنها زدوده است، چرا كه اين مودت و دوستي از نظر خوارج و ناصبي ها رفض است و ننگ! شافعي مي گويد:



ان كان رفضا حب آل محمد صلي الله عليه وآله وسلم

فليشهد الثقلان اني رافضي



: اگر عشب و محبت به خاندان محمد صلي الله عليه وآله وسلم [1] است. جن و انس شاهد باشند كه من رافضي هستم.


كميت ازدي مي گويد: براساس كدامين كتاب و سنت، حب و عشق به خاندان پيامبر را بر من ننگ و عار مي پنداريد.

ابن ابي الحديد در مدح امام علي عليه السلام مي گويد:

و ديدم مذهب اعتزال را و من به خاطر تو به هر كس كه شيعه باشد ميل و علاقه دارم.

عكس آن نيز صحيح است. اميرالمؤمنين علي عليه السلام مي فرمايد: دشمنان تو سه دسته اند: دشمن مستقيم تو، دشمن دوست تو، و دوست دشمن تو.

آن چه شافعي و كميت گفته اند، پاسخي بوده به آنان كه خيال كرده اند كه عشق و محبت به عترت و اهل بيت عليهم السلام و تقوا رفض است و ننگ!! و از همين تصور باطل و كفر آميز است كه به شيعه افترا و تهمت زده اند، و گاهي به شيعه ي اثني عشري افتراي انتساب به غلو، و گاهي آنها را در پوششي از ايهام به باطني متهم مي سازند و شيعه را قاتل حسين عليه السلام مي دانند!... به قسمت اول و دوم اشاره اي داشتيم، ذيلا به بررسي تهمت سوم مي پردازيم.