گفتيم كه هويت انسان با عمل روشن مي شود. اما چه نوع عملي است كه انسان را در پيشگاه خداوند و مردم قابل توجه و مورد عنايت قرار مي دهد؟

پاسخ: هيچ عاقلي، ترديد ندارد كه هر عمل و حركتي كه در مسير حيات انساني باشد، عمل كننده مشكور بوده و اجر و ثواب مي برد.

بديهي است كه خير، منحصر به جهاد و شهادت در راه آزادي و عدالت نيست. بنابراين اگر گمراهي را به راه رشد و صواب، هدايت كند، يا ناله ي غمگنانه و ملتمسانه ي دردمندي را جواب داده، يا با كلام حق، باطلي را


پاسخ گويد، يا بين دو نفر را اصلاح كند، يا زميني را پس از ويراني احيا نمايد، يا كارخانه اي را براي دارو و غذا تأسيس، يا راههاي مواصلاتي ايجاد كند، يا وسيله اي سودمند در جهت رفع نياز مردم اختراع، يا دارويي جهت درمان و شفاي از بيماري كشف نمايد. تمام اين حركتها و اعمال و غير آن از نيكيها و خيرات و مبرات، آنها را شايسته ي لطف و مرحمت خداوند مي سازد.

اولين مقام و بزرگترين فضيلت در پيشگاه پروردگار و خلق خدا، متعلق به كساني است كه به حق و حقيقت ايمان آورده، و به خاطر آن فداكاري نمايند. قرآن مي فرمايد:

اهل بيت در راه خدا جهاد و تلاش مي كنند، و از سرزنش ملامتگران ترس و بيمي ندارند. اين است فضل خداوند كه به هر كس بخواهد عطا مي كند (مائده / 54)

و در توصيف خصلت پيامبران و اولياي خدا مي فرمايد:

آنها كساني هستند كه رسالت هاي الهي را تبليغ مي كنند، و از هيچ كس جز خدا نمي ترسند، و در حسابرسي بندگان؛ خداوند كفايت مي كند. (احزاب / 39)

امام حسين عليه السلام رسالت حق و حقيقت و تعهد و مسؤليت خويش را ابلاغ نمود، ليك ارتش ظلم و ستم و باطل به او پاسخ منفي داد. امام شهيد، مالك هيچ چيز جز ترس از خدا و توكل و تكيه بر او نبود. صراحتا به هزاران نفر كه براي كشتن و نبرد با او، جمع شده بودند اعلام كرد: «آگاه باشيد كه من با اين خانواده ام و با اين تعداد كم از ياران و كثرت دشمن و خذلان ياور حركت مي كنم. بر خداوند كه پروردگار من و شماست توكل دارم، هيچ جنبنده اي نيست مگر آن كه سرنوشت و سرگذشت و هستي او در دست قدرت لايزال الهي است. و پروردگار من بر صراطي مستقيم استوار است... و عرضه داشت پروردگارا ما بر تو توكل كرده ايم، و به تو روي آورده ايم، و بازگشت به سوي تو است».