حادثه ي جانگداز كربلا در آغاز سال 61 ه، روي داد. وقتي آن قتل عام وحشيانه به دست يزيديان انجام گرفت، سرهاي مقدس شهيدان را از بدنشان جدا، و سبعانه بر سر نيزه ها كردند. (نكته ي لطيفي در همين پديده به چشم مي خورد. دشمن ناخودآگاه سرهاي شهيدان مظلوم و به خون خفته را بر سر نيزه ها مي كند، و نيزه ها را با سرهاي متصل به آن بلند مي گرداند، و همين بلندي و رفعت سمبل برتري و عظمت و فراتري از زمين و زمان و رفعت مقام آنهاست. از آن جا كه حسين عليه السلام و ياران پاكش نمي خواستند تسليم زر و زور، و فروافتادن، در دامان حاكم ستمگر شوند، لذا سرها به نشانه و سمبل اين مقاومت و ايستادگي در بلنداي نيزه دشمن قرار مي گيرند.)

هفتاد و دو تن از ياران حسين عليه السلام به شهادت رسيدند، سرهاي مطهر آنها و سر مقدس سيدالشهدا و اهل بيت او بر سر نيزه ها بالا رفت. قبايل وحشي و جاهلي جنايت كاري كه در اين نبرد غير عادلانه بين حق و باطل شركت داشتند، سرها را بين خود بي شرمانه تقسيم كردند، تا با اين سرهاي پاك، سوداگرانه تجارت كنند، و آن را به رسم تحفه و به قصد تقرب به درگاه طاغوت هاي كافر (ابن زياد و يزيد) هديه برند!!!


ابن سعد، تمامي شياطين و اجساد پليد عناصر مزدور و دوستان و رفقايش را به خاك سپرد. و بدن مطهر امام و ساير شهيدان را بدون دفن رها كرد و رفت. به هنگام ترك كربلا، گروهي از افراد قبيله ي بني اسد به آن جا رسيدند، و اجساد مقدس شهدا را مشاهده كردند. آنها پس از دفن اين بدن هاي مطهر، خطي شاخص بر مدفن حسين عليه السلام ترسيم نمودند كه اثر آن با گذشت سالها و قرنها كهنه نشده است. اين مطلب در كتاب كامل الزياره از امام زين العابدين عليه السلام نقل گرديده است. كه قداست روند خدا گزيني و شهادت طلبي را تبلور مي بخشد.