گويند: عادت مانند عاطفه عقل را از درك واقعيت كور و محروم مي سازد. و مانع انديشيدن است... اما عادت خود نوعي انديشه و پژوهش مداوم، و بررسي بي وقفه است.

در همين ايام چندي پيش بود كه براساس عادات روزانه جرايد و مجلات را ورق مي زدم، به مقاله ي دور و درازي در مجله ي الطليعة المصرية شماره ژوئن 1974 برخوردم كه گمان مي كنم متعلق به يك اديب مصري است.

اديب مذكور روزهايي را در عراق در معيت ادبا و اهل ذوق و هنر بوده كه در اين مدت توفيق زيارت عتبات مقدسه را يافته است. در مقاله ي مكتوب و طولاني خود از ديده ها و شنيده ها سخن مي گويد.

فصلي را كه هم اكنون در حال نگارش آن هستم، با الهام از نوشته هاي اين اديب هنرمند مي باشد. در قسمتي از مقاله تحت عنوان «فوج شهداء» نويسنده، احساس خويش و آن چه در تصوراتش نقش بسته بيان مي كند و مشاهدات خود را كه الهام گرفته از قبه هاي وحي و مناره هاي زيباست، تجسم و تجلي مي دهد.