حرمله اسدي
اين عنصر پليد از سركردگان سپاه يزيد بود و از جمله جنايت هايش:
بردن سر مقدس حسين عليه السلام به «عبيد»؛
هدف قرار دادن سرباز شيرخوار حسين عليه السلام؛
و شركت در جنايات ديگر بود.
او از كساني است كه به دست مختار به اندكي از كيفر شقاوت خويش رسيد و به صورت دردناكي، هم طعم شمشير را چشيد و هم حرارت سوزش آتش را.
«منهال» آورده است كه پس از انجام حج، به مدينه رفته و به محضر چهارمين امام نور شرفياب شدم. آن حضرت از كوفه پرسيد و از جمله از حال حرمله اسدي جويا شد، گفتم: هنگامي كه آمدم زنده بود.
آن حضرت دستها را به آسمان گشود و فرمود: بار خدايا! گرمي آهن و حرارت آتش را به او بچشان!
من پس از چند روزي به كوفه بازگشتم و ديدم مختار قيام كرده و قدرت را به دست گرفته است. چون با او سابقه ي دوستي داشتيم به نزدش رفتم و در همان شرايط بود كه برخي از يارانش نويد آوردند كه حرمله را گرفته اند.
او سپاس خدا گفت و دستور داد وي را آوردند. هنگاميكه آورند، فرمان داد
دست و پاي او را بريدند و در ميان انبوهي از آتش افكندند. من با ديدن آن منظره به ياد نفرين چهارمين امام نور در حق او افتادم و خداي را سپاس گفتم.
مختار پرسيد اين چه هنگامه ي سپاس است؟
گفتم: در مدينه در محضر امام چهارم بودم كه حرمله را نفرين كرد و شگفتا! همان گونه كه نفرين كرده بود انجام شد!
مختار گفت: مگر چگونه نفرين كرده بود؟
گفتم: فرمود: بار خدايا! حرارت آتش و گرمي آهن را به او بچشان!
مختار از مركب پياده شد و دو ركعت نماز سپاس خواند. [1] .
پاورقي
[1] امالي طوسي، ص 238.