مختار به بهانه ي بيماري به بستر رفت و بي درنگ پيك هايي به سوي سرداران خويش گسيل داشت و به كمك او ياران را فراخواند و آنان را در خانه هاي اطراف براي ساعت موعود جاي داد و پس از مشاوره با سرداران خويش بويژه «ابراهيم بن اشتر» بر آن شد كه در شب جمعه، برابر با چهارم ربيع الاول به سال 66 ه. ق قيام را آغاز نمايد.

يك شب پيش از شب موعود كه ابراهيم بن اشتر لباس رزم پوشيد و به همراه گروهي از جنگاوران قبيله ي خويش به سوي مقر مختار حركت كرد و بر سر راه خويش با نيروهاي استاندار كه حكومت نظامي اعلان كرده بودند، برخورد كرد و با پيش آمدن درگيري و كشته شدن يكي از سركردگان سپاه «عبدالله بن مطيع»، آغاز قيام، يك شب به پيش افتاد.

مختار خود نيز لباس رزم پوشيد و به طرفداران خويش دستور داد تا با طنين افكن


ساختن نداي «يا لثارات الحسين» آغاز قيام را به گوش طرفدارانش برسانند.

او هدف خويش را مبارزه با اموي مسلكان، و به كف گرفتن قدرت و به كيفر رساندن كشندگان حسين عليه السلام و يارانش اعلان كرد و به نيروهاي خويش و فرمانده ي آنان ابراهيم بن اشتر توصيه كرد كه تا سرحد امكان با نيروهاي «ابن زبير» درگير نشوند و تنها براي دفاع از خويش با آنان پيكار كنند.

«ابراهيم بن اشتر» نيز رو به بارگاه خدا كرد و گفت: پروردگارا! تو خود مي داني كه ما در راه دفاع از حقوق و حرمت خاندان پيامبرت به خشم آمديم و اينك در انديشه ي خونخواهي از شهيدان آنان و به كيفر رسانيدن كشندگان تبهكار آنان هستيم، بنابراين ما را بر دشمنان آنان پيروز ساز.

و بدين سان درگيري آغاز شد و پس از پيكاري سخت... كوفه به دست طرفداران مختار افتاد.