روزي سختي بود و شمار دشمن بسيار و امكانات و ساز و برگ شان فراوان.

در اندك حركتي كه دست داد، شوراي صحرا تشكيل شد و گروهي پيشنهاد كردند كه ديگر بايد عقب نشيني كرد و دگرباره به تجديد نيرو و فراهم آوردن امكانات پرداخت، مباد كه مشعل مبارزه خاموش گردد.

اين ديدگاه پذيرفته شد، جز اينكه گفتند: نبايد از برابر دشمن عقب نشست، تا خيره سري اش افزون گردد كه در اين صورت، ما را رها نخواهد ساخت و يك نفر جان سالم به در نخواهد برد. بايد به هر قيمتي است روز را قهرمانانه تا فرارسيدن تاريكي شب جنگيد و آن گاه كه دو نيرو به قرارگاه خويش رفتند، عقب نشست.

و بدين سان با فرارسيدن تاريكي شب و بازگشت دو نيرو به لشكرگاه خويش، براي فردا، بازمانده ي نيروي توابين به رهبري «رفاعه» براي ادامه مبارزه به سوي كوفه بازگشت.

اما چنان رعب و هراسي بر دل دشمن افكنده بود كه جرئت تعقيب آنان را به دل راه نداد و مشعل پيكار با استبداد ددمنش اموي را افزون تر ساخت. و آنان پس از بازگشت به شهر و ديار خويش و دست همكاري سپردن به مختار به تعقيب و كيفر شديد قاتلان حسين عليه السلام و يارانش در عراق و شام پرداختند. [1] .