در سوگ جانگداز حسين نه تنها فرشتگان آسمانها نوحه سرايي و گريه كردند، كه جنيان نيز سوگواري نموده و بر آن حضرت نوحه سرايي كردند.

1- در اين مورد از گروهي از ياران پيامبر، از جمله «مسور بن مخرمه» و شماري ديگر آورده اند كه: آنان نوحه سرايي و سوگواري جنيان را در شهادت آن حضرت مي شنوند و با آنان گريه مي كنند.

2- و نيز از «عكرمه» آورده اند كه در شامگاه شهادت سالار شايستگان در كربلا، او در مدينه از نداگري - كه صدايش را مي شنيد، اما خودش را نمي ديد - مي شنود كه چنين مي سرايد:



ايها القاتلون جهلا حسينا

أبشروا بالعذاب و التنكيل...



هان اي كشندگان و قاتلان گمراه و نادان سالار شايستگان، حسين! شما را به عذاب دوزخ و شكنجه هاي مرگبار و رسواگر آن مژده باد!

همه ي آسمانيان و زمينيان، از پيامبران گرفته تا فرشتگان و تيره هاي گوناگون فرزندان انسان، بر شرارت و شقاوت شما گريه مي كنند و بر شما لعنت و نفرين نثار مي نمايند، چرا كه شما بر زبان فرزند داوود، و موسي و مسيح - كه آورنده انجيل بود - لعنت شده ايد.

3- و نيز آورده اند كه نداگري ناشناس در «بصره»، پس از شهادت حسين عليه السلام شبي اشعاري بدين مضمون مي سرود:

بي گمان آن نيزه هايي كه به سوي حسين عليه السلام نشانه رفت، در حقيقت به سوي قرآن نشانه رفت؛ و آن تبهكاراني كه به جنگ او رفتند، در حقيقت با قرآن و وحي به جنگ برخاستند.

آنان براي كشتن تو اي پيشواي شهيدان! تكبير و تهليل مي گفتند و به پندار خمود و انديشه تاريك خود، نام بلند و باعظمت خدا را بزرگ مي داشتند، در حالي كه با اين جنايت بي رحمانه ي خود، نام بلند و الهام بخش خدا، و نداي تكبير و تهليل را يكسره نابود مي ساختند!!

آنان با كشتن تو اي نور ديده پيامبر! در حقيقت نياي گرانقدرت پيامبر را كشتند!


همان بزرگ مردي را كه خدا و فرشته وحي بر او درود و سلام نثار مي كنند.

4- از «ام سلمه» همسر پيامبر گرامي آورده اند كه مي گفت: پس از رحلت پيامبر ديگر نوحه سرايي و سوگواري جنيان را در سوگ كسي نشنيده بودم تا در شهادت حسين عليه السلام دگرباره شنيدم كه يكي از گويندگان آنها شعري بدين مضمون مي سرايد و نوحه سرايي مي كند:



ألا يا عين فاحتملي بجهدي

و من يبكي علي الشهداء بعدي...



هان اي چشم! مرا در اين راه ياري كن تا در اين سوگ سهمگين گريه كنم! چه كسي پس از من بر اين شهيدان گرانقدر راه آزادي و عدالت گريه مي كند؟

بر شهيداني كه مرگ پرافتخار و شهادت در راه حق، آنان را به سوي مقاومت و ايستادگي در برابر خودكامه ي روزگارشان سوق داد.

5- و از گروهي از مردم مدينه آورده اند كه صداي جانسوز سوگواري پريان در شهادت حسين عليه السلام را مي شنيدند كه مي گفتند:



مسح النبي جبينه

فله بريق في الخدود...



پيامبر دست بر پيشاني خود گرفته و باران اشك از جام ديدگان برگونه هايش روان است؛ پدر و مادر حسين عليه السلام از بزرگان و برجستگان قريش هستند و نياي بزرگ او، بهترين نياكان مي باشد.

6- و نيز پريان بر او مي گريستند و مي گفتند:



لمن الا بيات بالطف علي كره بنينا

تلك ابيات الحسين يتجاوبن رنيبا



اين خانه هايي كه در پهن دشت نينوا، ناخواسته بنياد شده است از آن كيست؟ اينها خانه هاي حسين است كه شيون و ناله هاي ما را پاسخ مي دهند.

7- و نيز «ابن جوزي» در كتاب خويش تحت عنوان «سوگواري جنيان بر امام حسين عليه السلام» آورده است كه گروهي از مردم صداي سوگواري جنيان بر آن حضرت را مي شنيدند كه مي گفتند:

«لقد جئن نساء الجن يبكين شجيات...»

زنان جنيان از غم و اندوه گريه مي كنند و براي بانوان هاشمي نوحه مي سرايند؛ بر پيشواي آزادي، حسين و بر بزرگي اين سوگ، شيون و ناله سر مي دهند؛ بر چهره خود مي كوبند، و پس از جامه هاي سياه، جامه هاي رنگارنگ دربر مي كنند.