در مورد سر مقدس حسين عليه السلام و به خاكسپاري آن، ديدگاه ها يكسان نيست:

1- به باور گروهي، آن سر نوراني را - كه مشعل فروزان كاروان اسيران بود - به مدينه بازگرداندند و در آنجا به وسيله ي «عمرو بن سعيد» به خاك سپرده شد.

2- اما از «منصور بن جمهور» آورده اند كه وقتي شام را فتح كرد و پس از ورود به شهر، به خزانه ي «يزيد» وارد شد، در آنجا سبد سرخ رنگي يافت! به غلام خود گفت: اين سبد بسته بندي شده را خوب نگاهدار كه از گنجينه هاي گران قيمت امويان است؛ اما هنگامي كه پس از مدتي آن را گشود، ديد سر نوراني و عطرآگين سالار شايستگان و پيشواي آزادي خواهان - كه هنوز موهايش به رنگ مشكي خضاب بود - در آن است.

به غلام دستور داد، پارچه اي آورد و بر آن سر نوراني پوشاند و پس از كفن نمودنش، آن را در كنار باب «فراديس» دمشق به خاك سپرد.

3- و گروهي از مردم مصر نيز آورده اند كه آرامگاه سر نوراني پيشواي شهيدان، در آنجاست و نام آن مكان مقدس را «مشهد الكريم» نهاده اند، آنان آن آرامگاه را با زر و زيور بسيار آراسته ساخته و در مراسم گوناگون و مناسبت هاي مختلف به زيارت آن مي روند و بر اين باورند كه آن سر نوراني در آنجا به خاك سپرده شده است.

4- اما آنچه پس از مطالعه ي همه ي ديدگاه ها دريافت مي گردد، اين است كه آن سر نوراني پس از همراهي با كاروان اسيران در شهرها و سرزمين هاي گوناگون، سرانجام به كربلا بازگردانده، و در آنجا به پيكر مطهر آن حضرت پيوند داده شد و در شهادتگاه حسين عليه السلام دفن گرديد.

راستي كه سراينده ي اين سوگنامه در عظمت اين مصيبت جانگداز چه زيبا سروده است:



رأس بن بنت محمد و وصيه

للناظرين علي قناة يرفع...



سر نوراني فرزند ارجمند دخت سرفراز پيامبر در برابر ديدگان بهت زده مردم بر فراز ني مي رود! و مسلمانان با چشم خود آن منظره هولناك را مي نگرند و با گوش، آن داستان غم انگيز را مي شنوند، اما نه كسي آن شقاوت و بيداد را به گونه اي مؤثر انكار مي كند و نه گريه و زاري سر مي دهد!


هان اي سالار آزادي خواهان و شايستگان!

اي كاش ديدگان تماشاگران از ديدن سوگ بزرگ تو و سر نوراني ات بر فراز ني، نابينا گردند و طنين مصيبت تو هر گوشي را كه مي شنود، ناشنوا سازد.

آن ديدگاني كه با وجود تو به خواب آرام مي رفت، اينك بيدار و نگرانند و آن چشماني كه از ترس عدالت خواهي و ستم ستيزي تو به خواب نمي رفت، اينك با شهادتت آنان را به آرامش و خوب راحت فرو بردي!

هيچ باغ و بوستان پرگل و لاله اي در روي زمين نخواهد بود، جز اينكه آرزويش اين است كه قبر و آرامگاه پرافتخار تو را در آغوش گيرد! [1] .