در شام و در كنار قدرت پوشالي استبداد، بانوان آزاده و عدالت خواه خاندان پيامبر فرصت يافتند تا مجلس سوگواري بر پيشواي آزادي برپا دارند و با دل سوزان و اشكهاي ريزان بر آن حضرت ناله و شيون سر دهند و با گريه ها و ضجه هاي روشنگرانه، ابعاد فاجعه اي را كه بر امت رفته است به گوش مردم برسانند.

راستي كه سوگ آن اسيران آزاديبخش بزرگ بود و اندوه و سوز دل آن جوان از دست دادگان و در سوگ نشستگان بسي سترگ و جگرسوز.

استبداد خشن و بي رحم اموي آنان را در جايي مسكن داده بود كه نه از سوز سرما مصون بودند و نه از رنج گرما؛ به گونه اي كه پوست بدن نازنين آن خاندان گرانمايه اي كه در سراپرده هاي كرامت و عظمت زندگي و رشد كرده بودند، از شدت سرما و گرما تركيد و خون جاري شد؛ شكيبايي و پايداري آنان رو به پايان نهاد و نگراني و ناراحتي رفت تا جايگزين آنها شود و غم و اندوه، همدم هماره ي آنان گردد.