پس از شهادت «عون»، سردار ديگري پرچم پرشور و شرف را برافراشته داشت و اين بار «عبدالرحمن» فرزند دلاور عقيل و برادر «مسلم» بود [كه با اين سروده ي شورانگيز گام به ميدان نهاد:



ابي عقيل فاعرفوا مكاني

من هاشم و هاشم و اخواني



پدر من عقيل است پس موقعيت و جايگاه مرا نيك بشناسيد.

من از دودمان هاشم هستم و دلاوران هاشمي كه مدافع حق و عدالتند، برادران من هستند. آنان روزگاران درازي راستگو و شايسته كردار بودند و در ميان همگان بزرگ و خيرخواه و انسان دوست.

اين حسين است كه پيشواي ماست؛ همو كه در ريشه و تبار بزرگ و آزادمنش و


گرانمايه است و ما با همه ي وجود از راه و رسم خداپسندانه و آزاديخواهانه ي او دفاع خواهيم كرد.] [1] .

او نيز رشادت و دلاوري نماياني از خود نشان داد و كار را بر دشمن سخت گرفت اما سرانجام «عثماني همداني» بر او حمله كرد و در پيكاري سخت او را به شهادت رساند.